Słownik etymologiczny języka polskiego/zielony
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zielony, zieleń, zielonawy; urobienie prasłowiańskie, cerk. bułg. słowień. serb. zelen, od ziele, zbiorowego do *zieło, zioło (cerk. zelije, serb. zelje; na dawnej Rusi i o ‘truciźnie’); ziółko; zielnik; zimoziełon, roślina. Prasłowo; lit. żelti, ‘zielenieć’, żelmuo, ‘latorośl’, zresztą z inną samogłoską: żolē, prus. zalis, ‘ziele’, żalias, ‘zielony’; grec. chloē, ‘ziele’, chlōros, ‘zielonawy’. P. złoto; por. żółty. W cerk. jest i złak, ‘zioło’, z pierwotnego *zołk. Pierwotne zioło u Słowian dziś rzadkie, głównie u nas bywa, ale i tu w liczbie mnogiej raczej. Nazwana zieleń od ziół, ale zioła od koloru żółto-zielonego; obu barw dawniej nie rozróżniano; u Słowian niema już śladu po tej dawnej nazwie, zastąpionej przez żółty, ale na Litwie są jeszcze jej ślady: żalas, ‘rudy’ (nasze zoła, p.), żiłas, ‘siwy’. Z naszem zielony zestawiają bezpośrednio (co do słowotwórstwa) ind. hiranja-, awest. zaranja-, ‘złoto’ (ind. hari-, awest. zari-, ‘żółty, złoty’); Litwa nie posiada czegoś podobnego.
