SJP:ABECADŁO
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik języka polskiego |
| Podtytuł | Przez M. Samuela Bogumiła Linde |
| Wydawca | Drukarnia XX. Piiarów |
| Data wyd. | 1807-1814 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Indeks stron | |
ABECADŁO, ABIECADŁO, OBIECADŁO, a. n. Eccles. абецадло; Carn. abecedika, Boh. abeceda, Sorab. sup. A B Cze, Croat. abeczedar, (Dalm. et Ragus. bukvicza, churulicza, Illyr. asbuk, asbogh, Ross. et Eccl. азбука, азбучка, букваръ, буквица, Грамотникъ, алфабить), das A B C, nazwisko głosek razem wziętych, dane im od pierwszych głosek a, b, c. Kopcz. Gr. 1. 1. Uczyć się obiecadła. Petr. Et. 13. Porządkiem abiecadła. Budn. Ps. 119. § tr. początki, elementa, Anfangsgründe. Tak głupia, że azbuki i obiecadła nie umie. Birk. Ex. D. Kto poymie, choćby samo obiecadło przyrodzenia. Wad. Dan. 23. Umiemy wszyscy dobrze obiecadło. Zab. 15. 273. (znamy się na tém) Pot. Jow. 119. ABECADŁOWY, ABECADLNY, a, e, Boh. Abecedni, Croat. abeczedarski, Carn. Abecedikarske, Ross. азбучный, буквенный, od abecadła, alfabetyczny. das A B C angehend, alphabetisch. Herburt wydał statut Polski porządkiem obiecadłowym. Zab. 5. 419. Dwoiaki gatunek pisma, rzeczowy (hieroglificzny); głosowy czyli abecadłowy. Kopcz. Gr. III. 26.
