SJP:ALCHIMIA
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik języka polskiego |
| Podtytuł | Przez M. Samuela Bogumiła Linde |
| Wydawca | Drukarnia XX. Piiarów |
| Data wyd. | 1807-1814 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Indeks stron | |
ALCHIMIA, ii. f. (z Arabsk. artykułu al, i wyrazu chimia czyli chemia, którego źrzódłosłów trudno z pewnością wyprowadzić) sztuka mniemana robienia złota, złototworstwo, die Alchemie, Goldmacherey, Rag. zlatotvorstvo; Croat. zlatotvornoszt; Vind. slatodelauzhnia. - Mniemana umieietność odmieniania kruszców iednego w drugi, osobliwie zaś w złoto. Kl. Kop. 1, 58. Kras. Zb. (cf. Chimia, kamień filozoficzny). ALCHIMIK, a. m. ALCHIMISTA, y. m. złototwórca, człowiek trudniący się przeistaczaniem kruszców, der Alchemist, Goldmacher. Croat. zlatotvorëcz; Rag. zlatotvoraz; Eccl. златотворецъ (Gr. χρυσοποιος). - Franciszek, przedtym pieniacz teraz alchimistą, Dmucha coraz na węgle, przy piecyku siedzi, Zagęszcza i rozwilża, przerzadza i cedzi; Pełne proszków chemicznych szafy i stoliki, Wszędzie torty, retorty, banie, alembiki. Kras. Sat. 26.
