[58]
122. Tabliczki, dar twój, w mózgu mym są, przyjacielu,
Pamięć swymi głoskami pokryła je całe
I tam zostaną mimo błahość swego celu,
Urągając potędze czasu, wiecznotrwałe;
Przynajmniej zaś, dopóki mózg i serce tętnią,
Dopóki się nie ugną przed natury władzą,
Mózg i serce cię nakształt kronik upamiętnią
Do czasu, gdy nicości swe cząstki oddadzą.
Więcej nie zachowają tabliczki i mniemam,
Że bez liczydła miłość twą zdołam ocenić;
Wyznaję, że tych twoich tabliczek już nie mam,
Na swoje własne, lepsze, wolałem je zmienić.
Nie trzeba sprzymierzeńców sztucznych mej pamięci,
Kiedy o ciebie idzie; sama cię uświęci.
