[31]
63. Kiedyś drogi mój będzie, czym ja już się stałem,
Pomnie go, zmiażdży Czasu ręka bezlitosna,
Godziny krew mu wyssą i na czole białem
Porysują mu zmarszczki; młodociana wiosna
Stoczy się tam, gdzie czyha osędziała zima,
I z wdzięków, w których teraz króluje koronie,
Żaden, żaden tej srogiej próby nie wytrzyma,
Jego promienny ranek ciemna noc pochłonie.
Ja twierdzę wznoszę dzisiaj już przeciw lat hydrze,
Ona może mu życie wziąć, lecz z życiem razem,
Choć zbrojna w nóż zabójczy, krasy mu nie wydrze,
Ta będzie pamięć ludzi cieszyć swym obrazem;
Z tych czarnych liter będzie bić światłość słoneczna,
A jak one, i jego młodość będzie wieczna.
