[46]
96. Jeden mówi, że błądzi młodość twa, bo płocha,
Drugi o twej swawoli młodocianej czarze,
Niejeden naraz błędy i swawolę kocha;
W czar zmieniasz błąd, jeżeli w tobie się ukaże.
Jak gdy wielka królowa zasiądzie na tronie,
Lichy klejnot na palcu jej zda się wspaniały,
Tak w tobie blaskiem cnoty każdy błąd zapłonie;
Błędy przez to, że twoje, cnotami się stały.
Jakże by wilk okrutny mógł usidlać owce,
Gdyby mógł się w jagnięce ustroić pozory!
Iluż byś ty patrzących zawiódł na manowce,
Gdybyś wszystkie swej krasy roztoczył splendory!
Ale ty nie czyń tego; miłość ma tak prawa,
Że i ty jesteś moim i twa dobra sława.
