Strona:Iliada.djvu/122: Różnice pomiędzy wersjami

Treść strony (podlegająca transkluzji):

Linia 6:

Stali cicho, ni w jedném wyrzekli co słowie.

Poznał rycerz ich trudność, więc piérwszy tak powie:

{{tab}}„Witaycie woźni, bogów i śmiertelnych posły,

{{tab}}„Witaycie woźni, bogów i śmiertelnych posły,<ref>{{#section:Strona:Iliada.djvu/142|k1w339}}</ref>

Przystąpcie, wy niewinni, lecz Atryd wyniosły,

Do niego ia, nie do was, mam żalu przyczynę:

Pódź kochany Patroklu, wyday im dziewczynę,

Pódź kochany Patroklu, wyday im dziewczynę,<ref>{{#section:Strona:Iliada.djvu/142|k1w342}}{{#section:Strona:Iliada.djvu/143|k1w342}}</ref>

Weźcie ią, ale bądźcie świadki nad mym bolem,

Przed niebem i przód ziemią i przed srogim królem:

Linia 20:

Wracaią się pod namiot Atryda szeroki,

Smutna niewiasta idzie niechętnemi kroki.

{{tab}}Odchodzi od swych Pelid, i łzy hoyne toczy,

{{tab}}Odchodzi od swych Pelid, i łzy hoyne toczy,<ref>{{#section:Strona:Iliada.djvu/143|k1w353}}</ref>

Zdala siada na brzegu, w morze wlepia oczy,

I rozciągnąwszy ręce, tak matkę zaklina:

@@ Treść strony (podlegająca transkluzji): / Treść strony (podlegająca transkluzji): @@
@@ Linia 6: / Linia 6: @@
 Stali cicho, ni w jedném wyrzekli co słowie.
 Poznał rycerz ich trudność, więc piérwszy tak powie:
-{{tab}}„Witaycie woźni, bogów i śmiertelnych posły,
+{{tab}}„Witaycie woźni, bogów i śmiertelnych posły,<ref>{{#section:Strona:Iliada.djvu/142|k1w339}}</ref>
 Przystąpcie, wy niewinni, lecz Atryd wyniosły,
 Do niego ia, nie do was, mam żalu przyczynę:
-Pódź kochany Patroklu, wyday im dziewczynę,
+Pódź kochany Patroklu, wyday im dziewczynę,<ref>{{#section:Strona:Iliada.djvu/142|k1w342}}{{#section:Strona:Iliada.djvu/143|k1w342}}</ref>
 Weźcie ią, ale bądźcie świadki nad mym bolem,
 Przed niebem i przód ziemią i przed srogim królem:
@@ Linia 20: / Linia 20: @@
 Wracaią się pod namiot Atryda szeroki,
 Smutna niewiasta idzie niechętnemi kroki.
-{{tab}}Odchodzi od swych Pelid, i łzy hoyne toczy,
+{{tab}}Odchodzi od swych Pelid, i łzy hoyne toczy,<ref>{{#section:Strona:Iliada.djvu/143|k1w353}}</ref>
 Zdala siada na brzegu, w morze wlepia oczy,
 I rozciągnąwszy ręce, tak matkę zaklina: