Strona:Moi znajomi.djvu/199: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
int. |
|||
| Treść strony (podlegająca transkluzji): | Treść strony (podlegająca transkluzji): | ||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
{{tab}}— A nie mógł. Krzyczał, powiadają, ale to tam dość jak się raz obróci...<br /> |
{{tab}}— A nie mógł. Krzyczał, powiadają, ale to tam dość jak się raz obróci...<br /> |
||
{{tab}}Machnął ręką i westchnął.<br /> |
{{tab}}Machnął ręką i westchnął.<br /> |
||
{{tab}}— Szczególny wypadek! — wtrącił gość palący.<br /> {{tab}}— A ja powiadam sąsiadowi dobrodziejowi — mówił gruby szlachcic — że wszystkie te turbiny to dyabła warte. Dawniej chłop cepem walił — i dobra. A teraz...<br /> |
{{tab}}— Szczególny wypadek! — wtrącił gość palący.<br /> {{tab}}— A ja powiadam sąsiadowi dobrodziejowi — mówił gruby szlachcic — że wszystkie te turbiny to dyabła warte. Dawniej chłop cepem walił — i dobra. A teraz...<br /> |
||
{{tab}}— Ba! pańszczyzna była! Z pańszczyzną każdy był mądry. Najgłupszy szlachcic...<br /> |
|||
{{tab}}— O ho, no!... — przerwał grubas — byli i oni mądrzy! Póki była pańszczyzna, przy każdym chłopie ekonoma trzeba było stawiać. Niema pańszczyzny — płacić sobie każą jak urzędniki w biurze. O ho! ho!... Mądry to naród!<br /> {{tab}}— Ale to, powiadam sąsiadowi — przemówił znów gospodarz — trzeba na to wszystko mojego szczęścia. Akurat w przeszłym tygodniu nie było jednego dnia młocki, myślę więc sobie: każę kierat deskami obić. Zawsze to ostrożność nie zawadzi. Jużem miał trzyrublówkę w ręku i chciałem zawołać fornala, kiedy dyabli nadali Brysia z Uniejowa, wie sąsiad, tego czarnego.<br /> |
{{tab}}— O ho, no!... — przerwał grubas — byli i oni mądrzy! Póki była pańszczyzna, przy każdym chłopie ekonoma trzeba było stawiać. Niema pańszczyzny — płacić sobie każą jak urzędniki w biurze. O ho! ho!... Mądry to naród!<br /> {{tab}}— Ale to, powiadam sąsiadowi — przemówił znów gospodarz — trzeba na to wszystko mojego szczęścia. Akurat w przeszłym tygodniu nie było jednego dnia młocki, myślę więc sobie: każę kierat deskami obić. Zawsze to ostrożność nie zawadzi. Jużem miał trzyrublówkę w ręku i chciałem zawołać fornala, kiedy dyabli nadali Brysia z Uniejowa, wie sąsiad, tego czarnego.<br /> |
||