Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/162: Różnice pomiędzy wersjami

{{tab}}Urwał... Odezwały się znów tuby, załkały płaczki. Jedna z nich wyciągnęła ręce do nieba i zawołała:<br />

{{tab}}— Biada nam, biada!<br />

{{tab}}— Biada nam, biada! — podjął chór niewiast, zawodząc coraz głośniej, rozpaczliwiej.<br />

{{tab}}Skarga przebiła mur, utworzony z żołnierzów, rozlała się wokoło, a gdzie potrąciła o serce rzymskie, tam wydobyła jęk pokrewny.<br />

{{tab}}Zdawało się, iż niezliczony rój pszczół przeleciał nad ludem. Szmer, zrazu niewyraźny, stłumiony, jak odddalony gwar zmieszanych głosów, rósł, zgęszczał się i nagle podniosło się do nieba tysiące rąk i z tysięcy piersi trysnął jeden wielki płacz, przesiąkły łzami.<br />

{{tab}}— Biada nam, biada!<br />

{{tab}}Było coś tak wstrząsającego w tym wybuchu gromadnej boleści, że wojewoda uchylił przed jej majestatem głowy.<br />

{{tab}}Wrzawa opadała wolno, coraz cichsza, dalsza, a kiedy umilkła zupełnie, zadzwonił znów głos histryona:<br /><br />

</poem><br />