Stary klon mi odpowiada...


Słońce zeszło z niebios szczytu... Stary klon mi odpowiada... • Poezye cz. 1 • Sielanki • Antoni Lange Na roli
Słońce zeszło z niebios szczytu... Stary klon mi odpowiada...
Poezye cz. 1
Sielanki
Antoni Lange
Na roli

VIII.

Stary klon mi odpowiada,
„Minął — minął czas uniesień —
Mgła osiada — liść opada
Idzie jesień! idzie jesień!”

— „Jesień już? Lecz nie w naturze —
Chyba tylko w mojem sercu!
Lato jeszcze na lazurze —
I na kwietnych łąk kobiercu!...

Stary klon mi na to rzecze:
— „Jesień — jesień niedaleka —

Choć ogniste słońce piecze —
Drzewa czują śmierć, co czeka.

Stary klon mi rzecze na to,
Szepcząc liśćmi zielonemi:
Może w tobie jeszcze lato,
Ale jesień już na ziemi.

Spójrz pomiędzy dwie topole —
Jak przez okno pół otwarte —
Patrz w szerokie szczere pole,
Z złotych kłosów już odarte.

Nad polami szerokiemi
Jako białe trzy niebiany —
Lecą skrzydły rozwartemi
Het — wysoko trzy bociany:

Stary bocian z dwojgiem dzieci
Jakby obłok gonił srebrny,
W górę leci, w górę leci:
Lećcie, dzieci, w szlak podniebny!

Uczy dzieci swoje lotu —
Leci — płynie — leci — znika —
Bo przeczuwa dzień odlotu —
Bo pożegna wnet rolnika.

Już ci pole odpoczywa —
Snopy legły już w stodole:
Pokończone sute żniwa —
Nowa siejba czeka rolę!

Nowa siejba czeka łany —
Niechaj świeci im nadzieja!

Hej, ulecą wnet bociany
W dzień świętego Bartłomieja!

Więc choć słońce pali rżyska
Szumią — szumią smutne drzewa:
Że już jesień taka blizka —
I że wiatr ich liście zwiewa.

Zamilkł stary klon. Drzew liście
Przedjesienną drżą kantatą
Potoczyście — uroczyście...
Ach, czy we mnie jeszcze lato?

Staw, we wrześniu 1892 r.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Antoni Lange.