z nich, mgłami obwisły olbrzym panujący nad wyspą miał zbocza strome, skrzesane[1].
— To Góra Lunety — ozwał się dziadek, zważając, z jaką usilnością przyglądam się temu wierchowi. — Tam to wystawiamy czaty, gdy stoimy w przystani, a imię tej góry niektórzy nadają całej wyspie. Atoli naprawdę ta miejscowość nie ma ustalonej nazwy, tak iż każdy ją przezywa wedle swego widzimisię. Lepiej to jeszcze zrozumiesz, gdy ci nadmienię, że Góra Lunety znana jest równie jako Maszt Główny. Czy widzisz dwa inne wysokie wierchy w jednej z nim linji, jeden na południu, drugi na północy? Ten północny nazywają Fokmasztem (Maszt Przedni), a jego bliźniak na południu nosi miano Bezan-maszt (Maszt Tylny).
Mieliśmy wiatr od bakortu[2], kierując się na wschód od zrębu wyspy, a gdy dziadek mój domawiał słów powyższych, zatoczyliśmy już wielkie koło. Skaliste granie zniżyły się, przechodząc w lesiste wiszary; spostrzegłem też migotliwy blask strumienia, który wpadał do zatoczki.
— Czy to wasza przystań? — zapytałem.
— Nie, ona nie jest wcale tak wygodna, jak ta, do której zawijamy zazwyczaj — odparł Murray — chociaż w razie burzy bywa wcale bezpieczna; nazywają ją Zatoką Północną. Główna przystań, znana pod nazwą Limanu Kapitana Kidda, wrzyna się w południowo-wschodni cypel wyspy.
Podmuch wiatru ustawał, co było dla nas okolicznością pomyślną, jako że potrzeba nam było szerokiego morskiego przestworu, by móc bezpiecznie opłynąć wyspę; wybrzeże wschodnie, choć gładkie i piaszczyste, nie miało ani dogodnych ostoi ani spławnej głady[3]. Podpluski wodne raz wraz zalewały płaskoć[4], ożywając się ustawicznym hukiem, zagłuszającym skrzypienie lin naszego statku i wrzawę morskiego ptactwa, którego nieprzeliczone chmary jęły
- ↑ Dla lepszego zrozumienia topografji wyspy należy mieć przed oczyma mapę, załączoną do „Wyspy Skarbów“ R. L. Stevensona (Świat podróży i przygód, tom I-szy). Przyp. Red.
- ↑ Z lewej strony okrętu.
- ↑ Spokojna toń.
- ↑ Płaskie wybrzeże, plaża.
