VI. 32. I było dni Tarego dwieście lat, i pięć lat; i umarł Tare w Haranie.
I. Abram na rozkazanie Pańskie z oyczyzny wyszedłszy, do ziemi Chanaan przyszedł 1 — 6. II. Bóg mu ią, i potomstwu iego obiecał 7 — 9. III. Tenże przed głodem uchodził do Egiptu 10 — 13. Gdzie mu Sarai wzięto i przywrócono 14 — 20.
I rzekł Pan do Abrama:[1] Wynidź z ziemi twéy, i od rodziny twoiéy, i z domu oyca twego, do ziemi, którąć pokażę.
2. A uczynię cię w naród wielki, i będęć błogosławił, i uwielbię imię twoie, i będziesz błogosławieństwem.
3. I będę błogosławił błogosławiącym tobie; a przeklinaiące cię, przeklinać będę; i będą błogosławione w tobie wszystkie narody[2] ziemi.
4. Tedy wyszedł Abram iako mu rozkazał Pan. Poszedł téż z nim i Lot. A było Abramowi siedmdziesiąt lat i pięć lat, gdy wyszedł z Haran.
5. Wziął téż Abram Sarai żonę swoię, i Lota syna brata swego, i wszystkę swą maiętność, któréy nabyli, i dusze, których nabyli w Haranie, i wyszli, aby szli do ziemi[3] Chananeyskiéy; i przyszli do ziemi Chananeyskiéy.
6. Tedy przeszedł Abram ziemię onę aż do mieysca Sychem, i aż do równiny Morech; a Chananeyczyk na ten czas był w onéy ziemi.
II. 7. I ukazał się Pan[4] Abramowi, i rzekł: Nasieniu twemu dam ziemię tę; i zbudował tam ołtarz Panu, który mu się ukazał.
8. A przeszedł z tamtąd do góry na wschód Bethela, i rozbił tam namiot swóy, maiąc Bethel od zachodu, a Hay od wschodu; i zbudował tam ołtarz Panu, i wzywał Imienia Pańskiego.
9. Potym ruszył się Abram idąc, i ciągnąc ku południu.
III. 10. A był głód w ziemi onéy; przeto zstąpił Abram do Egiptu, aby tam był gościem do czasu, ciężki bowiem był głód w ziemi.
11. I stało się, gdy iuż blisko był, aby wszedł do Egiptu, rzekł do Sarai, żony swéy: Oto teraz wiem, żeś niewiasta piękna na weyrzeniu.
12. I stanie się, że gdy cię obaczą Egipcyanie, rzeką: Żona to iego; i zabiią mię, a ciebie żywo zostawią.
13. Mów proszę żeś iest siostrą moią, aby mi dobrze było dla ciebie, i żywa została dla ciebie dusza[5] moia.
IV. 14. I stało się, gdy wszedł Abram do Egiptu, uyrzeli Egipcyanie niewiastę onę, iż była bardzo piękną.
15. Widzieli ią téż Książęta Faraonowe, i chwalili ią przed nim: i wzięto onę niewiastę, do domu Faraonowego.
16. Który Abramowi dobrze czynił dla niéy; i miał Abram owce, i woły, i osły, i sługi, i służebnice, i oślice, i wielbłądy.
17. Ale uderzył Pan Faraona plagami wielkimi, i dom iego dla Sarai, żony Abramowéy.
18. Przetoż wezwał Farao Abrama, i rzekł: Cóżeś mi to uczynił? czemuś mi nie oznaymił, że to żona twoia?
19. Przeczżeś powiedział, siostra to moia? i wziąłem ią sobie za żonę; a teraz, oto żona twoia, weźmiyże ią, a idź.
20. I przykazał o nim Farao mężom, i puścili go wolno i żonę iego, i wszystko, co było iego.
I. Abram z Lotem wrócił się z Egiptu, do ziemi Chananeyskiéy 1 — 8. II. Dla wielości bydła rozeszli się na mieysca różne 9 — 13. III. Bóg znowu Abramowi ziemię i rozmnożenie potomstwa obiecuie 14 — 18.
A tak wyszedł Abram z Egiptu, on i żona iego, i wszystko co miał, i Lot z nim ku południowi.
2. A Abram był bardzo bogaty w bydło, w srebro, i w złoto.
3. I szedł gościńcami swymi, od południa, i aż do Bethel, aż do onego mieysca, gdzie przed tym był namiot iego, między Bethel i między Hay.
4. Do mieysca[6] onego ołtarza, który tam był przed tym uczynił; i wzywał tam Abram imienia Pańskiego.
5. Także Lot, który chodził z Abramem, miał owce, i woły i namioty.
