Strona:Biblia Gdańska wyd.1840.pdf/622

Ta strona została przepisana.

sprzesz mię, i postawisz mię przed obliczem twoiém na wieki.
14. Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, od wieku aż na wieki. Amen, Amen.

Psalm XLII.


I. Dawid będąc wygnańcem, do domu Bożego stawić się pragnie, a na urąganie nieprzyiaciół uskarzaiąc się, przeszłe przechadzki na chwałę Bożą sobie smakuie. II. Duszę swą krzepiąc, swoie wygnanie, uciski nowe, bluźnienia imienia Pańskiego przypomina, a przykład boiu ducha z ciałem w sobie wyraża.
1. Przednieyszemu śpiewakowi z synów Korego pieśń ćwicząca.
2. Iako ieleń krzyczy do strumieniów wód, tak dusza moia woła do ciebie, o Boże!
3. Pragnie dusza moia[1] do Boga, do Boga żywego, mówiąc: Kiedyż przyydę, a okażę się przed obliczem Bożem?
4. Łzy moie są mi miasto chleba we dnie i w nocy, gdy mi mówią co dzień: Kędyż iest Bóg twóy?
5. Na to wspominaiąc wylewam sam sobie duszę moię, żem bywał w poczcie innych, i chadzałem z nimi do domu Bożego z wesołym głosem, i z chwałą w mnóstwie weselących się.
6. Przeczże się smęcisz,[2] duszo moia! a przecz sobą trwożysz we mnie? Czekay na Boga; albowiem go ieszcze będę wysławiał za wielkie wybawienie twarzy iego.
7. Boże móy! dusza moia tęskni sobie we mnie; przetoż na cię wspominam w ziemi Iordańskiéy i Hermońskiéy, na górze Mizar.
8. Przepaść przepaści przyzywa na szum upustów twoich: wszystkie powodzi twoie i nawałności twoie na mię się zwaliły.
9. Wszakże we dnie udzieli mi Pan miłosierdzia swego, a w nocy piosnka iego będzie ze mną, i modlitwa do Boga żywota mego.
10. Rzekę Bogu, skale moiéy: Przeczżeś mię zapomniał? I czemu[3] smutno chodzę dla uciśnienia od nieprzyiaciela?
11. Iest iako rana w kościach moich, gdy mi urągaią nieprzyiaciele moi, mówiąc do mnie na każdy dzień: Kędy iest Bóg twóy?
12. Przeczże się smęcisz duszo moia! a przecz sobą trwożysz we mnie? Czekay na Boga; albowiem go ieszcze będę wysławiał, gdyż on iest wielkiém zbawieniem twarzy moiéy, i Bogiém moim.

Psalm XLIII.


I. Żąda z rąk złośliwych wybawienia i do pocztu świętych przywrócenia. II. Bogu chwałę ślubuie, a wiarą nad ciałem tryumfuie.
Sądź mię, o Boże! a uymi się o sprawę moię; od narodu niemiłosiernego, i od człowieka zdradliwego i niezbożnego wyrwi mię;
2. Boś ty iest Bóg siły moiéy. Przeczżeś mię odrzucił? a przecz smutno chodzę dla[4] uciśnienia od nieprzyiaciela?
3. Ześli światłość twoię, i prawdę twoię; te mię prowadzą, i wprowadzą mię na świętą górę twoię, i do przybytków moich,
4. Abym przystąpił do ołtarza Bożego, do Boga wesela i radości moiéy; i będę cię wysławiał na harfie, o Boże, Boże móy!
5. Przeczże się smęcisz, duszo[5] moia! a przecz trwożysz sobą we mnie? Czekay na Boga, albowiem go ieszcze będę wysławiał, gdyż on iest wielkiém zbawieniem twarzy moiéy, i Bogiem moim.

Psalm XLIV.


I. Przymierze Boże, i łaskę iego dawną przypomina. II. Plagi, które Bóg na swóy lud na on czas przepuszczał, wylicza. III. Prosi, żeby im łaskawą twarz przywrócił, i nad ich się nędzą zmiłował.
1. Przednieyszemu śpiewakowi z synów Korego psalm nauczaiący.
2. Boże! uszami naszemi słychaliśmy; oycowie nasi powiadali nam o sprawach, któreś czynił za dni ich, za dni starodawnych.

3. Tyś ręką swą wypędził Pogany,

  1. Ps. 84, 3.
  2. Ps. 43, 5.
  3. Ps. 38, 7. Ps. 43, 2.
  4. Ps. 38, 7. Ps. 42, 10.
  5. Ps. 42, 6.