tak że się nie lękali, (a nieprzyiaćioły ich okryło[1] morze,)
54. Aż ie przywiódł do świętéy granicy swoiéy, na onę górę, któréy nabyła prawica iego.
55. I wyrzucił przéd twarzą ich narody, i sprawił, że im przyszły na sznur dziedzictwa ich, a żeby mieszkały w przybytkach ich pokolenia Izraelskie.
56. A wszakże przecię kusili i draźnili Boga naywyższego, a świadectwa iego nie strzegli.
57. Ale się odwrócili, i przewrotnie się obchodzili, iako i oycowie ich; wywrócili się iako łuk omylny.
58. Bo go wzruszyli do gniewu wyżynami swemi, a rytymi bałwanami swymi pobudzili[2] go do zapalczywości.
59. Co słysząc Bóg rozgniewał się, i zbrzydził sobie bardzo Izraela,
60. Tak że opuściwszy[3] przybytek w Sylo, namiot, który postawił między ludźmi,
61. Podał w niewolą moc swoię, i sławę swoię w ręce nieprzyiacielskie.
62. Dał pod miecz lud swóy, a na dziedzictwo swoie rozgniewał się.
63. Młodzieńce iego ogień pożarł, a panienki iego nie były uczczone.
64. Kapłani iego[3] od miecza polegli, a wdowy iego nie płakały.
65. Lecz potym ocucił się Pan iako ze snu, iako mocarz wykrzykaiący od wina.
66. I zaraził nieprzyiacioły swoie[4] na pośladkach, a na wieczną hańbę podał ie.
67. Ale choć wzgardził namiotem Iózefowym, a pokolenia Efraimowego nie obrał,
68. Wszakże obrał pokolenie Iudowe, i górę Syon, którą umiłował.
69. I wystawił sobie iako pałac wysoki świątnicę swoię, iako ziemię, którą ugruntował na wieki.
70. I obrał Dawida,[5] sługę swego, wziąwszy go z obór owczych;
71. Gdy chodził za owcami kotnemi przyprowadził go, aby pasł[6] Iakuba, lud iego, i Izraela, dziedzictwo iego;
72. Który ie pasł w szczerości serca swego, a w rostropności rąk swoich prowadził ie.
I. Żydowie przed Panem zgwałcenie kościoła i zburzenie miasta opłakiwuiąc, II. proszą, aby ich Bóg dla imienia swego wybawił. III. za co mu oni wdzięczność obiecuią.
1. Psalm podany Asafowi.
O Boże! wtargnęli Poganie w dziedzictwo twoie, splugawili kościół twóy święty, obrócili Ieruzalem[7] w kupy gruzu.
2. Dali trupy sług twoich na pokarm ptastwu powietrznemu, ciała świętych twoich bestyom ziemskim.
3. Wylali krew ich iako wodę około Ieruzalemu, a nie był, ktoby ie pochował.
4. Staliśmy się[8] pohańbieniem u sąsiadów naszych; śmiechowiskiem i igrzyskiem u tych, którzy są około nas.
5. Dokądże, o Panie? azaż na wieki gniewać się będziesz? a iako ogień pałać będzie[9] zapalczywość twoia?
6. Wyliy gniew twóy[10] na Pogany, którzy cię nie znaią, i na królestwa, które imienia twego nie wzywaią.
7. Albowiemci pożarli Iakuba, a mieszkanie iego spustoszyli.
8. Nie wspominayże[11] nam przeszłych nieprawości naszych; niech nas rychło uprzedzi miłosierdzie twoie, bośmy bardzo znędzeni.
9. Wspomóżże nas, o Boże zbawienia naszego! dla chwały imienia twego, a wyrwi nas, i bądź miłościw grzechom naszym dla imienia twego.
10. Przeczżeby mieli mówić Poganie: Gdzież iest Bóg ich? Bądź znacznym między Pogany przed oczyma naszemi dla pomsty krwi sług twoich, która iest wylana.
11. Niech przyydzie przed oblicze twoie narzekanie więźniów, a według wielkości ramienia twego zachoway ostatki tych, co są na śmierć skazani.
12. A odday sąsiadom naszym sie-
