Este mię zgubił, co zawzięciej godził,
Niżeli słuszna, na moje zabicie.
Gdy mię dopadły zbiry pod Oriaco,
Jeszcze bym dzisiaj pośród żywych chodził.
Ugrzązłszy, padłem i mej krwi kałuże
Widziałem sprawą wytoczone taką«.
Niosą tęsknoty ku błogosławionym,
A ja niech litość i pomoc wysłużę.
Byłem; nie dbają o mnie moi doma,
Więc tutaj chodzę z czołem powstydzonem«.
Moc tak wywlekła twój trup z Campaldinu,
Że nam mogiła twoja niewiadoma?«
Przepływa rzeczka nazwiskiem Archiano:
Ta nad Pustelnią[3] tryska z Appeninu.
Przybiegłem cięty przeokropnie w szyję;
Pieszo-m biegł, ślady krwawą znacząc raną.
Na ustach padłem i w niekrytym grobie
Poległo ciało moje, dziś niczyje.
Anioł mię boży brał, lecz duch piekielny
Wołał: — Oddaj go niebieski parobie![4]
- ↑ Mira, gród między Padwą a Oriaco (lub Oriago), nad kanałem wypływającym z rzeki Brenty.
- ↑ Buonconte da Montefeltro, syn Gwidona da Montefeltro (porów. Piekło, p. XXVII, w. 67 i nast.), zginął w bitwie pod Campaldino; ciała jego nie znaleziono, opowiadanie więc zawarte w wierszach następnych jest fikcją poety. Buonconte skarży się na żonę Joannę i na krewnych, którzy o nim zapomnieli. Bitwę ową w 1289 r. Ghibellini wypędzeni z Florencji i wsparci posiłkami Aretyńczyków, stoczyli z Gwelfami florenckimi. Na czele Aretynów stali: bi-skup Arezza, Guglielmino Ubertini i Buonconte da Montefeltro. Zwycięzcy Florentczycy mieli wodzem Ameriga di Nerbona; w pułku jazdy walczył Dante Alighieri.
- ↑ Pustelnia Kamedułów, której nazwa przeszła na imię własne Ermo, tj. eremo.
- ↑ W. 104—5. Walkę anioła z szatanem o duszę konającego po dziś dzień ogląda się na obrazach nabożnych.
