Iskarjotową[1], którą gdy się złoży,
Brzuch wypuczony Florencji rozpruje.
A tem się bardziej w tej hańbie umaże,
Ile że sam ją między lekkie łoży.
Wolny, wnet córki na targu pozbędzie,
Jak pozbywają niewolnic korsarze.
Trucizna twoja tak w me plemię wnika,
Że niema nawet własnej krwi na względzie.
Widzę w Alagna wschodzącą liliją[3]
I chrystowego więzy namiestnika.
Podadzą z żółci i octu napoje,
Między żywymi łotrami zabiją.
Niesyte zwraca na nowe bezprawie[4]
I chciwość wnosi w święcone podwoje[5].
Tą zemstą, która skryta w tajemnicy,
Osładza gniew twój, nim zabłyśnie w jawie?...
Ducha świętego[6] i o co w sumiennej
Pytałeś chęci, wiedz, że dla różnicy
Natomiast, skoro dzienne światło skona,
W śpiewaniu naszem rodzaj brzmi odmienny.
- ↑ włócznią iskarjotową, tj. włócznią zdrady. Karol przybył do Włoch na czele kilkuset rycerstwa; poeta nawet z takiego szczegółu umie ukuć broń inwektywy.
- ↑ Jeńcem na galarze jest Karol II, król Apulii, syn Karola andegaweńskiego, wzięty do niewoli przez Rogera di Lauria, admirała Piotra aragońskiego. Córkę swą, młodziutką Beatryczę dla zysku oddał staremu Azzowi VIII, margr. d’Este.
- ↑ W Alagna wschodzącą liliją jest wojsko francuskie Filipa Pięknego, który w Anagni papieża Bonifacego VIII oddał w ręce zawziętych wrogów: Nogareta i Sciarry Colonny. Dante gromiący tak namiętnie Bonifacego VIII w p. XIX Piekła, okazuje jednak cześć jego urzędowi; tutaj równie gwałt popełniony na osobie papieża uważa za hańbę, przy której bledną wszystkie inne występki domu francuskiego.
- ↑ W. 88—92. Analogia z męką Chrystusową (przypominająca Mickiewicza) jest ściśle przeprowadzona: »Octem i żółcią« są szyderstwa, jakich nie szczędzono jeńcowi; »żywymi łotrami« są Nogaret i Sciarra; »Piłatem« Filip Piękny.
- ↑ w święcone podwoje, nb. Templarjuszów, których zakon Filip zniósł w 1312 r.
- ↑ o oblubienicy — Ducha św., tj. o Marji.
