Wikiźródła

Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/541

Ta strona została uwierzytelniona.
 
118 
A w tem maleńkiem światełku się wdzięczy

Owy obrońca chrześcijańskich ołtarzy[1],
Którym się — było — Augustyn wyręczy.

 
121 
Jeśli po blaskach innych luminarzy

Myśl twoja tropem mych pochwał śladuje,
Zapragniesz poznać, co się w ósmem żarzy.

 
124 
W nim oglądaniem Boga się raduje

Duch mędrca[2], który sercu co go słyszy,
Marności świata tego ukazuje.

 
127 
Ciało, skąd został wygnany, tam w niszy

Leży Cieldauru[3]; z wygnania, z mozołu
Tutaj się dostał do miru i ciszy«.

 
130 
W ognistym wieńcu krążyli pospołu

Izydor, Beda i ów Ryszard[4] z nimi,
Który był więcej niż człekiem padołu.

 
133 
Ostatni z duchów jasnych tak szczytnemi

Zadumaniami miał zajętą głowę,
Że mu dłużyło się ulecieć z ziemi.

 
136 
To jest wieczyste światło Sigierowe[5],

Co nauczając w Słomianej ulicy
Głosił budzące zawiść prawdy nowe.

 
139 
Wtem jak o świcie gdy oblubienicy

Boskiej[6] spragnionej świętego kochania
Śpiew budzi męża miłego w łożnicy,

 
142 
A zegar kółka toczący, wydzwania

Dzień, dzień, tonami pieszczoty tak słodkiej,
Ze się w niej sam duch od lubości słania,

 
145 
Tak krążąc w świateł wirownicy wiotkiej

Grali pieśń swoję przesławni lutniści,
W której nikt jeszcze nie pochwycił zwrotki,

 
148 
Chyba tam, gdzie się rozkosz wiekuiści.





  1. ↑ W. 119—20. obrońca chrześciańskich ołtarzy, Paweł Orosius, apologeta hiszpański z V wieku. Dzieło jego p. t.: »X ksiąg Historyj przeciw Poganom« zostało napisane pod zachętą św. Augustyna, który później niem się wyręczał. Inni rozumieją św. Ambrożego lub Laktuncjusza.
  2. ↑ Boecjusz (470—525), autor De consolatione philosophiae, napisanej w więzieniu, dokąd był wtrącony od króla Gotów Teodoryka. Książka miała niesłychany rozgłos w W. śr. i jeszcze później.
  3. ↑ Cieldauro, — Ciel d’oro, kościół św. Pawła w Pawii.
  4. ↑ Izydor, biskup sewilski (560—636), uczony teolog i gramatyk. — Beda Venerabilis, (674—735), teolog angielski, autor Homelij, Komentarzy do Pisma św. i Historji kościelnej Anglii. — Ryszard de St. Victor, teolog mistyczny, przeor klasztoru św. Wiktora pod Paryżem, zwany Magnus Contemplator. Um. ok. 1173 r. Dante w myśl jego nauki uważa zapatrzenie, kontemplację, za najwyższe podniesienie ducha i oddaje mu cześć niezwykłą, nazywając »więcej niż człekiem«.
  5. ↑ Sigier z Brabantu, profesor teologii w Paryżu, w szkole filozoficznej, w ulicy du Fouarre, niedaleko dzisiejszego placu Maubert. Nazwa ulicy pozostała do dziś dnia; obok niej prowadzi »ulica Dan-tego«. W 1277 r. był ścigany za herezję, ale uniewinniony.
  6. ↑ W. 139—41. Boską oblubienicą jest Kościół; ona modlitwą poranną i dzwonem grającym na jutrznię wzywa małżonka Chrystusa, aby skłonił się ku niej miłośnie. Metafora oblubienicy równie realistycznie użyta w opowieści żywota św. Franciszka, R. XI. 79 i nast.
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Dante_Alighieri_-_Boska_komedja_(tłum._Porębowicz).djvu/541&oldid=1522977”