Zbyt mało u nas używany ptak, łatwy w hodowli, a zatem tani. Jedynie w Poznańskiem i czasem w Małopolsce spotyka się gołębie w handlu — to tez są one tam w powszechnem użyciu. Była Kongresówka i Kresy Wschodnie zupełnie prawie gołębi nie jadają. W Warszawie, jeżeli się trafiają gołębie, to są cenione narówni z kurczętami, od których o połowę powinny być tańsze. Gołębie należy jeść bardzo młode; najsmaczniejsze są wprost z gniazda, takie, co jeszcze nie latały. Wyborny jest rosół z gołębi; gotuje się go tak samo, jak rosół z kurcząt — podaje się ciężko chorym, dzieciom i ludziom starszym z osłabionem trawieniem.
Na osobę liczy się jednego gołąbka. Na cztery do pięciu gołębi utrzeć na farsz sporą łyżkę masła (6-10 deka), trochę koperku lub pietruszeczki, szklankę bułeczki tartej, całe jajko, soli do smaku, odrobinę pieprzu, tyle rosołu lub wody, aby farsz się nie rozsypywał. Osolone wpierw gołąbki nadziać tym farszem, spiąć otwór drewnianą szpilką, lub zaszyć nićmi. Piec, jak kurczęta, z masłem, szmalcem lub fryturą. Po pół godzinie, najwyżej po czterdziestu minutach, są gotowe. Przerąbać na połówki i podać do nich w sosjerce sosik, który przy ich pieczeniu się uformował, zagotowany z rosołem lub wodą. Każda sałata zielona lub jarzyna i każdy kompot owocowy są odpowiednie do gołębi.
Oczyszczone i osolone gołąbki obwinąć każdy plasterkiem wędzonej słoninki i upiec lub udusić w rondelku. Gdy miękkie, wyjąć, do sosu pozostałego wcisnąć sok z pół cytryny, lub wlać łyżkę winnego octu, wsypać łyżkę mąki, rozprowadzić rosołem lub wodą, dodać pół szklanki śmietany, szczyptę białego pieprzu, zagotować. W sos ten włożyć gołębie i dusić w nim wolniutko kwadrans. Zrumienić w maśle dwa razy tyle grzanek, ile mamy gołębi. Gołębie rozrąbać na połówki, każdą połówkę ułożyć na grzance, przykryć płatkiem rumianej słoninki, w której się gołąbki dusiły. Polać trochą sosu, resztę sosu podać w sosjerce. Można do takich gołąbków podać buraczki, duszone ze słoninką i ze śmietaną, lub też sałatę, borówki, kompot
