|
|
|
KSIĘGA TRZECIA: O UBÓSTWIE I ŚMIERCI
|
|
| Może przez ciężkie góry ja wędruję
|
133
|
| Szczycie, co został, gdy ciągnęły góry
|
134
|
| Uczyń mnie stróżem Twoich dali
|
136
|
| Panie, miast wielkich przeznaczenia
|
137
|
| Tam żyją ludzie w kwiecie bladej krasy
|
139
|
| O Panie, własną śmierć każdemu daj
|
140
|
| Bo my jesteśmy tylko liść, łupina
|
141
|
| Panie, biedniejsi my niż biedne zwierzę
|
142
|
| Wspaniałym, Panie, wielkim kogoś stwórz
|
144
|
| Ostatni niechaj się nam znak obwieści
|
146
|
| Chcę go wysławiać. Jak na wojska czele
|
147
|
| I daj, by oba mi towarzyszyły
|
148
|
| Nie są prawdziwe wielkie miasta wcale
|
149
|
| Bo są ogrody, — przez królów stworzone
|
150
|
| Potem widziałem czasem pałac żywy
|
151
|
| Oni są bowiem tylko nie-bogaci
|
153
|
| Ubóstwo bowiem to blask wielki z wnętrza
|
154
|
| Tyś jest ubogi, Tyś jest niezasobny
|
155
|
| Ty, który wiesz, którego wielka wiedza
|
157
|
| Spójrz na nich, patrz, co jest im równe wkrąg
|
158
|
| Tak cisi, rzeczom są upodobnieni
|
159
|
| I patrz, jak idzie też życie ich nóg
|
160
|
| A ręce ich są niby niewiast ręce
|
161
|
| A usta ich jak w rzeźbie są z kamienia
|
162
|
| A zaś ich głos wyruszył o przedzorzu
|
163
|
| A kiedy śpią, to jakby są oddani
|
164
|
| I patrz: ich ciało jest jak oblubieniec
|
165
|
| Bo spójrz: ci będą żyć, nikt ich nie zliczy
|
166
|
| Tylko ich zabierz ich znów z tej winy miast
|
167
|
| Jak święty kielich jest dom ubogiego
|
168
|
| Lecz samolubne miasta są uparte
|
169
|
| Twoi ubodzy cierpią pod tamtymi
|
170
|
| O gdzie jest ów, który z własności, z czasu
|
171
|
| O dokąd przebrzmiał on, młody, świetlisty?
|
174
|
