Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0728

powściągnąć się, powstrzymać się.

Wciepiać, wcipiać, wścibiać, wciskać.

Wcierać się, p. Wetrzeć się.

Wciornastek, wszystek.

Wcipiać, p. Wciepiać.

Wciskać, p. Wcisnąć.

Wcisnąć, niedok. wciskać, wrzucić.

Wczas, wczesność, 1) W. sobie czynić = wypróżniać się; 2) spokój, pokój (w czasie rozruchów na Szląsku, i Mała Polska wczasu nie zażywała; mając wroga na karku, nie z wczasem sypiał); 3) spoczynek, wywczas, sen (pójść na W., mieć się ku wczasowi); 4) wygoda, dogodność (w ogrodzie pałacyk, altanki i inne wczasy; Włosi mają cytryny, my — zboże, i tak każdy kraj ma swój W.); 5) pora odpowiednia, okazja; 6) prawie w sam raz, akurat (te trzewiki W. mi; W. wilkowi! (= dobrze mu tak!).

Wczasiczek, p. Wczas.

Wczasik, wczasiczek, zdrob. od Wczas.

Wczasność, wczas, wygoda, dogodność.

Wczasny, p. Wczesny.

Wczasować kogo = dawać mu wczas, zapewniać mu wczas; W. się, używać wczasu; spać, spoczywać.

Wczasownik, ten, co lubi wczas, wygodniś.

Wczasowny, dający wiele wczasu, wygodny (życie wczasowne).

Wczasowity, zapewniający wypoczynek.

Wczaśnie, wcześnie.

Wczesnociepły, wolny, letni.

Wczesność, p. Wczas.

Wczesny, wczasny, 1) w czasie właściwym dziejący się; na swój czas, w porę przypadający (kara, zapłata wczesna); 2) na czas pożądany przypadający, właśnie potrzebny, na rękę (przyjście wczesne); 3) w sam raz pasujący (but W.; dowcip W. = trafny, dosadny); 4) umiarkowa-