Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0832

Wysepny, tyczący się wyspy.

Wysfor, p. Wyswor.

Wysiać, niedok. wysiewać, wyczyścić przesiewając (W. mąkę).

Wysiadać, p. Wysiedzieć.

Wysiadka, ławka przed domem.

Wysiadły, wydatny, wyniosły (pagórek W.).

Wysiadywać, p. Wysiedzieć.

Wysiągnąć, p. Wysięgnąć.

Wysiąkać, p. Wysiąknąć.

Wysiąknąć, wysięknąć, niedok. wysiąkać, wysiękać, wysiękować, sącząc się wyciec, wystąpić (krew zpod ciernia wysiąka na czoło).

Wysiąść, wysieść, niedok. wysiadać, 1) wyjść, by usiąść (wysiadł na galerję); 2) wznieść się, podnieść się (gdzie tonie były, góry wysiadły).

Wysiec się, p. Wysiekać się.

Wysiedzieć, niedok. wysiadać, wysiadywać, 1) wymieszkać pewien czas (po wysiedzeniu 13 lat, będą dawać z miasta podatki); 2) wysiadywać posesję = wytrzymywać, trzymać w zastawie do wybrania długu; 3) W. albo W. się przed kim = usiedzieć w spokoju (W. przed Tatarami w ukryciu; dziewka ładna przed żołnierzem się nie wysiedzi; przed bluźnierstwami Bóg się nie wysiedział = nie miał spokoju); W. się, utrzymać się, wytrzymać (i w własnym domu człek się nie wysiedzi; W. się na tronie; nie wysiedzieli się na pustyni, nie mając co jeść).

Wysiekactwo, szermierka.

Wysiekacki, tyczący się wysiekacza, szermierski.

Wysiekacz, rębacz, gladjator, szermierz.

Wysiekać się, wysiec się, wysieknąć się, 1) wymknąć się, wyśliznąć się (W. się jak piskorz);