Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0836

(W. swój język, obcemu językowi nie dać go potłumić).

Wystać, niedok. wystawać, 1) wysunąć się, zwrócić się ku czemu (owoc ku słońcu wystał); 2) wyłonić się, wyjść, powstać (z matczynej posoki Pegaz wystał; słońce z wody wystało); 3) W. z czego = wyjść, wyzuć się; porzucić co (wystała z człowieczej postaci); 4) wystąpić z czego, porzucić co (W. z rzemiosła, ze szkoły, z bractwa, z klasztoru); 5) W. od kogo = odstać; opuścić go, zerwać z nim (wieś wystała od pana i do inszego się pana przeprowadziła; W. z urzędu = złożyć urząd); 6) wystarczyć (pieniędzy na co nie wystaje).

Wystały, 1) dojrzały, stateczny (rozum W.); 2) który ochłonął, przyszedł do siebie, ustatkowany (umysł z gniewu W.); 3) wystający (wąsy u futra drzwi, końce wystałe do wmurowania).

Wystarzały, 1) który wystarzał; 2) wino wystarzałe = wytrawne, wystałe; 3) słowo wystarzałe = przestarzałe, wywietrzałe.

Wystarzeć, W. się, 1) zestarzeć się; 2) W. się z rozumu = stracić rozum przez starość, zdziecinnieć.

Wystatczać, p. Wystatczyć.

Wystatczyć, niedok. wystatczać, 1) wystarczyć; 2) wydołać, sprostać, dać radę.

Wystawa, 1) wystawienie, wystawianie (W. gmachu); 2) W. słowna = wykład, opis (w najtkliwszych wyrazach, w najsłodszej wystawie kreślił mi tęsknotę); 3) W. u sukni = wyłoga, obłożenie szczególniej futrzane; 4) przepych, zbytek, parada, pompa.

Wystawiać, p. Wystawić.

Wystawić, niedok. wysta-