Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0860

wznieść, dźwignąć, zbudować.

Wzbudziciel, ten, co wzbudził a. wzbudza (W. rozruchów, kacerstwa).

Wzbudzić, niedok. wzbudzać, 1) powołać do życia, spłodzić (W. potomka; wzbudź nasienie bratu twemu; wiersz mój Twoja, Panie, dzielność wzbudziła = była do niego pobudką); 2) wołanie W. = podnieść krzyk; 3) wzburzyć, podburzyć, rozjątrzyć (W. poddane na księcia; W. gniew); 4) wystawić, wznieść, wybudować (W. mury, kościół, grobowiec).

Wzbudzać, p. Wzbudzić.

Wzburzyciel, ten, co wzburzył albo wzburza, pobudka do czego, sprawca czego (W. wojny).

Wzbyt, nazbyt, nader (W. mi dziwno).

Wzczynić, włożyć (W. miecz do pochwy).

Wzdać, niedok. wzdawać, 1) W. co komu = oddać urzędownie, prawnie (przedał imienie, ale go jeszcze nie wzdał); 2) W. komu ofiarę, chwałę, cześć, dzięki = oddać, złożyć; 3) W. kogo = a) pokonać sądownie; b) osądzić zaocznie; 4) spłoszyć, wyrugować, spędzić (nocne chwile wzdawa jutrzenka); 5) albo W. się na kogo = zdać się, spuścić się.

Wzdalić, oddalić.

Wzdawne, opłata sądowa płacona przez nowonabywcę przy wchodzeniu w posiadanie.

Wzdawać i W. się, p. Wzdać.

Wzdąć się, niedok. wzdymać się, 1) wybuchnąć (pożar się wzdyma); 2) napuszyć się, nadąć się (pychą się wzdymał).

Wzdejmować i W. się, p. Wzdjąć.

Wzdjąć, niedok. wzdejmować, wzejmować, 1) podnieść, unieść (W. kamień grobowy); 2) prze, jąć, zdjąć, przeniknąćprzeszyć (żal, głód, bo-