Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0882

obronić (Bóg cię zacieni).

Zacierpieć, zacirpieć, ścierpieć, znieść.

Zacięcie, zarys, linja, rys (pierwsze zacięcia w marmurze = zaciosania; zacięcia profilu twarzy).

Zaciężnik, p. Zaciążnik.

Zacimiacz, ten, co zacimia (Z. prawdy).

Zacinać, p. Zaciąć.

Zacirpieć, p. Zacierpieć.

Zaciskać, p. Zacisnąć.

Zacisnąć, niedok. zaciskać, cisnąć aby zaleciało dokąd (Z. kamieniem; drzewo precz od siebie zacisnął.

Zacisz, zacich, zaciszek, zacisze.

Zaciszek, p. Zacich.

Zacnorodny, z zacnego rodu pochodzący, dobrze urodzony, pański.

Zacność: w zacności mieć = w poważaniu mieć.

Zacny, cenny, szacowny, szanowny, czcigodny, przedni (zacna pamięć jego; zacne imię u poddanych; wszędzie zacne święte imię Twoje; zacnej nauki człowiek; miasta wielkie i zacne budował = znaczne, znakomite).

Zacofnąć, niedok. zacofywać, cofnąwszy zatrzymać, zahamować (Z. krok swój).

Zacofywać, p. Zacofnąć.

Zacuchnąć komu = zalecieć go, zapachnieć mu. Z. się, zaśmiardnąć się.

Zacucić, wzniecić, wywołać (smród mór zacuci).

Zacugować, zaciągnąć, zadzierzgnąć, zawiązać.

Zacukrować, zaprawić cukrem.

Zacz, zac, za co ni przecz, ni Z. = nie wiedzieć dlaczego, bez przyczyny; mieć kogo Z. = poważać, cenić, szanować go.

Zaczajny, dotyczący zaczajenia się (wiedział przeskoki i zaczajne znaki).

Zaczapić, zacapić.

Zacząć, niedok. zaczynać, zaśpiewać (tańcu-