Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0927

dzią obrzędów kościelnych spętane było; rozgrzeszyć Z. = znieść klątwę); 4) miejsce w lesie, gdzie wrąb zakazany (las podzielony na 3 zapowiedzi); 5) sądowa Z. na rzeczy = areszt.

Zapozew, zapozwanie, pozew, wezwanie.

Zaprawa, 1) zaprawienie kogo do czego, wprawa, ćwiczenie, próba dla wprawy; 2) naprawa, podbechtanie, nastrojenie, poduszczenie (z jego zaprawy to uczynił); 3) zatyczka, zakładka.

Zaprawdę, doprawdy, naprawdę; zaś (mężnieś się powinna leczeniu poddawać, narzekanie Z. i krzyki na stronę odrzuć).

Zaprawiać i Z. się, p. Zaprawić.

Zaprawić, niedok zaprawiać, zaprawować, 1) zachęcić, zaostrzyć gust do czego (Z. kogo do cnót nagrodą; zaprawieni zdobyciem Szląska, chcieli całą Polskę opanować); 2) Z. kogo w co = włożyć, wprawić, przyzwyczaić do czego (dziecię Z. do niewygód; Z. pisklę do latania; Z. psa na myśliwstwo; obyczaje z młodu dobrze zaprawione = kształcone w dobrym kierunku; Z. syna w nauki; na to jeszcze zaprawi, z czego przyjdzie zło = zbałamuci, znarowi); 3) Z. dziurę = zarobić, załatać, zatkać; 4) Z. kogo na kogo = podbechtać, nasadzić, źle usposobić; Z. się, odbyć pierwszą próbę, rozochocić się (zaprawiwszy się na Prusakach, wtargnął do Inflant).

Zaprawny w co = otrzaskany, obyty w czem zgrubsza, ale jeszcze niewprawny.

Zaprawować i Z. się, p. Zaprawić.

Zaprażać, p. Zaprażyć.

Zaprażyć, niedok. zaprażać, prażąc zasuszyć (piersi mamki zaprażo-