Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0933

Zarzezać, niedok. zarzezywać, zarznąć.

Zarzezywać, p. Zarzezać.

Zarzucać, p. Zarzucić.

Zarzucić, niedok. zarzucać, 1) cisnąć z pogardą, odrzucić, porzucić (Mojżesz, rozgniewany, zarzucił tablice); 2) ściany w słupy zarzucone = ściany z balów wpuszczanych w słupy na czopy.

Zarzucka, p. Zarzuta.

Zarzuta, zarzucka, zarzucanie, zarzucenie.

Zarzutelny, p. Zarzutny.

Zarzutki, rzeczy zarzucone, zawieruszone.

Zarzutliwy, skłonny do robienia zarzutów.

Zarzutny, 1) albo zarzutelny, łatwy do zarzucenia, do zagubienia; 2) wart zarzucenia, porzucenia (ziemskie rzeczy zarzutne); 3) zasługujący na zarzuty, na wyrzuty, na naganę.

Zarzwać, jęknąć.

Zarzynać czego = zakrawać na co; zatrącać, zarywać czego (Z. po włosku; Z. włoskiego, pańskiego).

Zarżać, zarżeć (koń zarża).

Zasacka, p. Zasadka.

Zasad, zasadzenie, zasadzanie.

Zasada, 1) osada, kolonja założona (Tarent, Lacedemończyków Z.); 2) zasadzka, podstęp.

Zasadca, 1) p. Zasadziciel; 2) ten, co robi na kogo zasadzkę.

Zasadka, zasacka, zasadzenie, zasadzka.

Zasadliwy, zasadzkowy, pełen zasadzek, sideł, zdradliwy.

Zasadowić, usadowić.

Zasadzać i Z. się, p. Zasadzić.

Zasadzca, 1) p. Zasadziciel; 2) pies zjadający myśliwym w zasadzce zwierzynę upolowaną.

Zasadzenie, p. Zasadka.

Zasadziciel, zasadzca, zasadca, założyciel (Z. miasta, państwa).

Zasadzić, niedok. zasadzać, 1) osadzić (Z. gdzie wojsko); 2) obsadzić kim jakie miejsce