Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0957

rze udział w wyścigach; 2) współubiegający się, konkurent, jeden z pretendentów; 3) koń wyścigowy, wyścigowiec.

Zawodny, 1) albo zawodowy, wyścigowy; 2) prędki, szybki, lotny (łódź zawodna).

Zawodować, brać udział w wyścigach.

Zawodowy, p. Zawodny.

Zawodziciel, p. Zawódca.

Zawodzić, 1) i Z. się, p. Zawieść; 2) Z. sobie = wprowadzać siebie w błąd, robić sobie zawód; Z. się, 1) wdawać się, wchodzić (Z. się w rozmowę); 2) trudzić się.

Zawojek, zdrob. od Zawój.

Zawojkowy, tyczący się zawojku (zawojkowa szuba lisia).

Zawojnik, 1) wielka binda; 2) człowiek strojny w zawój; Turek.

Zawołacz, ten, co zawołał, zawoła, zawoływacz.

Zawołać kogo kim = obwołać (Z. kogo królem).

Zawołanie, 1) rozgłos, sława, imię; 2) przydomek, godło.

Zawołanie, sławnie, znakomicie.

Zawoniać, p. Zawonieć.

Zawonieć, zawoniać, niedok. zawaniać, zawaniawać, 1) poczuć węchem; 2) zapachnieć (Z. czem).

Zawor, wrzeciądz, drąg.

Zawora, zaworka, 1) zasuwa, zamknięcie u drzwi; 2) zapora, zagroda, granica (zaworę P. Bóg morzu założył); 3) zamknięcie, zawarcie (w ciasnej dyszały zaworze).

Zaworka, p. Zawora.

Zawoszczyć, zawoskować.

Zawoźnik, ten, co zawozi dokąd.

Zawoźny, skądinąd przywożony (zawoźne z Afryki szkarłaty).

Zawód, 1) zapęd, zapuszczenie się, rozmach (biedz w Z. = w skok, w cwał, w lot); 2) wyścig, gonitwa (biegać Z.); 3) teren wyścigo-