Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/474

 Zaćpać, zatkać, zapchać; z. ś., najeść ś.

 Zaćwiczyć, ćwicząc kogo, przyprawić go o śmierć, zachłostać.

 Zaćwiekować, zabić ćwiekami a. gwoździami.

 Zaćwierdzać, zatwierdzać.

 Zaćwierkać, zacząć ćwierkać, zaświerczyć.

 Zaćwierkować, zawalić gruzem.

 Zad, tylna, zadnia część czego, tył; tylna część ciała, pośladek; z. wozu = tylne koła z osią; na z. a. nazad, przysł., w stronę przeciwną dokonywającemu ś. ruchowi, z powrotem, w tył, wstecz, napowrót.

 Zadać — p. nied. Zadawać.

 Zadający, ten, który co zadaje: z. lekcję, gracz, który pierwszy zaczyna grę, wychodzi z kartą.

 Zadana, karta, którą gracz położył a. ma położyć na stole.

 Zadanie, rzecz. od Zadać; zagadnienie, temat, pytanie, kwestja do rozwiązania: z. arytmetyczne, algiebraiczne, fizyczne; rzecz do wykonania, trudność do rozstrzygnięcia, praca do wypełnienia.

 Zadarcie, coś zadartego, naddartego, uszkodzonego, lekko skaleczonego; coś podniesionego do góry; sprzeczka, zwada, kłótnia.

 Zadarlik, rodzaj motyla.

 Zadarniać, dok. Zadarnić; pokrywać, wykładać darnią; z. ś., pokrywać ś., zarastać darnią.

 Zadarty, podniesiony w górę: nos z.

 Zadatek, cześć opłaty za wykonanie jakiejś roboty, za dostarczony towar, za najem mieszkania, za służbę, dawana naprzód przy zawieraniu umowy; przen., zakład: z. miłości, przyjaźni itp.; początek, zaczątek, zaród, pierwiastek; usposobienie dziedziczne: wrodzone z-ki talentu, choroby i t. p.

 Zadatkować, dawać zadatek.

 Zadatkowy, odnoszący ś. do zadatku.

 Zadawacz, Zadawca, człowiek, który zadaje, który przyczynia co komu.

 Zadawać, dok. Zadać; dawać komu co na rękę, dawać zadatek; przyprawić kogo o kłopot, o frasunek, dawać komuś trudne zadanie do rozwiązania a. wykonania, dawać zagadkę do odgadnienia, wyznaczać komu jaką pracę, trudność: z. uczniowi lekcję, z. sobie pracę, z. sobie wiele pracy, kłopotu; z. komu pieprzu = sprawiać kłopot, przykrość, dokuczać; z. pytanie, zagadkę i t. p.; z. komu ciężar = zarzucać mu go na plecy; dawać komu co do wypicia, do zażycia: z. lekarstwo, truciznę; z. cios, raz, ranę, śmierć = uderzać, ranić, zabijać; z. komu klęskę = przyprawiać go o klęskę; z. plamę komu = rzucać na niego plamę, okrywać go hańbą; z. komu ból = przyczyniać; z. komu kłam, kłamstwo, fałsz = zarzucać mu, że skłamał; z. komu podłość, tchórzostwo, kradzież = zarzucać; z. piwu = zaprawiać je drożdżami dla wywołania fermentacji; z. ciastu = zakwaszać, dodawać drożdży, mieszać z zaczynem; w grze: z. kartę = kłaść ją na stole, rozpoczynając grę, będąc na ręku; zawieszać, zaczepiać; udawać, zmyślać: z. chorobę; oddawać, posyłać: z. syna do szkoły; z. ś., być zadawanym; wdawać ś., przyjaźnić ś., utrzymywać stosunki z kim; mieszać ś., wdawać ś. z kim.

 Zadawić — p. Zadławiać.

 Zadawniać, dok. Zadawnić; pozwalać czemu ulec przedawnieniu; usuwać coś na mocy przedawnienia; czynić długotrwałym: z. chorobę, zaniedbywać.

 Zadawniały, Zadawniony, taki, co uległ przedawnieniu, przeda-