Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/563

kufer; zawiązując, zaciągać, zaciskać: z. węzeł, supeł; wikłać, plątać, zaplatać, zamotywać; z. co w czym, włożywszy co w co, związywać; związawszy, tworzyć pewien kształt: z. krawat, kokardę, wstążkę, podwiązkę, chustkę na szyi, z. koniowi ogon; z. ranę = wiążąc, opatrywać, przewiązywać, bandażować; z. oczy = zasłaniać, zakrywać; z. gębę, usta = zmuszać do milczenia, do trzymania czego w tajemnicy; z. komu świat = zagradzać drogę do szczęścia, do powodzenia, do karjery; z. z kim przyjaźń = zaprzyjaźniać ś. z kim; z. z kim rozmowę = zaczynać rozmawiać, wdawać ś. w rozmowę; z. towarzystwo = tworzyć, formować towarzystwo; z. jakieś stowarzyszenie, współkę = powoływać do życia, tworzyć; nie umie i kozie ogona zawiązać = nic nie potrafi, do niczego nie jest zdolny; z. ś., być zawiązywanym; wikłać ś., splatać ś., pleść ś.; formować ś., tworzyć Ś., rosnąc: kapusta ś. zawiązuje; wyrastać z zawiązku: owoc ś. zawiązuje; być tworzonym, powoływanym do życia, powstawać, zaczynać ś.

 Zawichnąć, wywichnąć, wywinąć.

 Zawichrzać, dok. Zawichrzyć; zaczynać wichrzyć, wypełniać powiewem wiatru, zawiewać wichrem; przen., zaburzać, burzyć, wziąć ś. do wichrzenia między ludźmi, niepokoić, wzniecać rozruchy, mieszać porządek czego, wichrzyć; z. rozum = zamącać, durzyć, odurzać; z. ś., być zawichrzanym, burzyć ś., wichrzyć ś.

 Zawichrzały, który ś. zawichrzył, zawichrzony.

 Zawichrzeć, zawichrzyć ś.

 Zawichrzenie, rzecz. od Zawichrzyć; zamieszka, zamęt, nieporządek, bunt.

 Zawicie, rzecz. od Zawić; to, czym ś. coś zawija, zawiązka; przykrycie głowy a. twarzy, zasłona, kwef, podwika, zawój.

 Zawicie, przysł., bezzwłocznie, natychmiast, bez apelacji.

 Zawić — p. nied. Zawijać.

 Zawidymować, zaświadczyć swoim podpisem.

 Zawieczerzyć się, zapóźnić ś. do wieczora; długo wieczerzać.

 Zawieczniać, dok. Zawiecznić; czynić co wiecznym; z. ś., stawać ś. wiecznym.

 Zawiecznica, roślina wiecznik.

 Zawiecznić — p. nied. Zawieczniać.

 Zawiedziony, którego zawiedziono; oszukany, który ś. zawiódł, doznał zawodu.

 Zawieja, zawierucha, zamieć, śnieżna, zadymka.

 Zawiejka — p. Zawieja.

 Zawieniec, w dawnym prawie polskim: pewna suma z majątku męża a. dożywocie na pewnej części jego majątku, które wyznaczało prawo pannie, wychodzącej za mąż bez oprawy posagu.

 Zawieracz, człowiek, który coś zawiera, zamyka, przyrząd do zamykania czego, zasuwa.

 Zawierać, dok. Zawrzeć; zamykać, trzymać zamkniętym; obejmować, mieścić w sobie, zmieszczać w swym wnętrzu; przen., zamykać pewną przestrzeń; mieć co za swoją treść, za myśl; zawiązywać, kojarzyć, tworzyć: z. przyjaźń, związek, współkę, związek małżeński, z. pokój, przymierze, traktat, umowę; z. komu powieki = być przy jego zgonie; z. powieki = umierać, konać; z. ś., zamykać ś., być zamykanym, być zawartym; mieścić ś. w czym.

 Zawieradło, przyrząd, służący do zawierania, zamykania; zawora, zasuwa, rygiel.

 Zawieratka, roślina petunja.