Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/576

nym; nabrać śmiałości, hardości, rozzuchwalić ś.

 Zbezwładniać, dok. Zbezwładnić, czynić bezwładnym.

 Zbezwładnieć, stać ś, bezwładnym, stracić siły.

 Zbęblić — p. Zbąblić.

 Zbędnie, przysł., zbytecznie, niepotrzebnie, bezpożytecznie.

 Zbędny, taki, którego można ś. pozbyć bez szkody, zbyteczny, niepotrzebny, bezpożyteczny.

 Zbękarcieć, stać ś, jakby bękartem, złą istotą, wyrodzić ś.

 Zbiczować, biczem zbić, biczując zranić.

 Zbić — p. nied. Zbijać; z. kogo = wybić go mocno, wytłuc.

 Zbiec, Zbiedz — p. nied. Zbiegać.

 Zbiednieć, stać ś. biednym, zubożeć.

 Zbiedzić, uczynić biednym, zubożyć, przyprawić o ubóstwo.

 Zbieg, zbieganie ś., zbieżenie ś., ściek, spływ; z. dwuch rzek, dwuch dróg, dwuch ulic, dwuch żył kruszcowych i t. p.; z. okoliczności = zetknięcie ś. ich przypadkowe; z. wierzycieli — p. Konkurs; człowiek, który zbiega a. zbiegł skąd a. uciekł, dezerter.

 Zbiegać, dok. Zbiec; prędko schodzić z góry na dół: z. z pagórka, ze schodów; o czasie: upływać szybko, przemijać niepostrzeżenie; uciekać, dezerterować; szybko zwiedzać, przebiegać, obiegać; z. ulice, place, domy, muzea itp.; z. konia = zmęczyć go biegiem; z. kogo nagle = napadać znienacka, schodzić niepostrzeżenie na czym; mleko, śmietanka z-a = kipi; z. ś., zmęczyć ś. bieganiem; zziajać, ś., rozpędzać ś. w biegu; schodzić, biegąc skupiać ś., zbierać ś. tłumnie ze wszystkich stron, gromadzić ś.; o suknie a. innej materji: kurczyć ś., zwężać ś., zsiadać ś.

 Zbiegały, Zbieżały, który ś. zmordował biegiem.

 Zbiegiwać, często zbiegać.

 Zbieglec, Zbiegun — p. Zbieg.

 Zbiegły, który zbiegł, uciekł; przeszły, dawny, upłyniony; rzecz., zbieg.

 Zbiegnąć — p. nied. Zbiegać.

 Zbiegostwo — p. Zbiegowstwo.

 Zbiegowisko, tłum, który ś. zgromadził, który ś. zbiegł z różnych stron.

 Zbiegowski, właściwy zbiegowi.

 Zbiegowstwo, Zbiegostwo, opuszczenie swoich saeregów, ucieczka, uciekanie, dezercja.

 Zbieleć, stać ś. białym; zblednąć; osiwieć.

 Zbielić, białym uczynić, ubielić.

 Zbieractwo, zbieranie lada czego.

 Zbier — p. Zbir.

 Zbieracz, człowiek, który coś zbiera, zgromadza; człowiek, który tworzy jakiś zbiór naukowy, kolekcjonista.

 Zbierać, dok. Zebrać; biorąc jedno po drugim, składać razem, zgromadzać po jednemu w większej ilości, skupiać; z. co z ziemi = brać i podnosić coś leżącego na ziemi; z. oka w pończosze = podnosić, przybierać; z. liczby = dodawać, sumować, zliczać; układać; fałdować, marszczyć; z. włosy = przycinać, przystrzygać; z. nogi = biec szybko, uciekać, zmykać, śpieszyć ś, idąc; z. lud, wojsko, senat, radę i t. p. = zgromadzać, zwoływać, zapraszać; z. co z czego, wyciągając, wybierając, zgromadzać; z. owoce = rwać, obrywać; z. z pola zboże = zżąwszy znosić do stodoły a. układać w stogi; z. wzorki = krytykować, nicować, oczerniać, ośmieszać; z. ze stołu = sprzątać z niego naczynia i sztućce; z. obóz = zwijać go; z. żagle = zdejmować je; zdejmując z jednego miejsca a. przenosząc na inne, wyrównywać, wygładzać całą przestrzeń; z. śmietankę, śmietanę = zdejmować ją z wierzchu