Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/599

 Zetleć, stleć, tlejąc spalić ś.

 Zetrwać, wytrwać, wytrzymać, wyczekać, doczekać się.

 Zetrzeć — p. nied. Ścierać.

 Zew, wołanie, przywoływanie, przyzywanie, wzywanie.

 Zewlec — p. Zwlec.

 Zewnątrz, przyim., oznaczający kierunek ze środka czego ku okręgowi; oznaczający położenie poza okręgiem, poza kresem czego; na z. = na dwór, poza dom; z., przysł., na dworze, poza domem; lekarstwo na z. = do użytku zewnętrznego.

 Zewnętrze, strona zewnętrzna, zewnętrzność.

 Zewnętrznie, przysł., ze strony zewnętrznej, zewnątrz, poza przedmiotem, poza granicą czego.

 Zewnętrzność, kierunek ze środka ku peryferji; znajdowanie ś. poza czym, na dworze, na wierzchu; powierzchowność, wygląd zewnętrzny.

 Zewnętrzny, położony zewnątrz, poza granicą czego, nie środkowy; odnoszący ś. do zewnętrza: lekarstwo z-e.

 Zewrzeć, dok. Zewreć; wrąc ugotować ś., uwrzeć.

 Zewrzeć — p. nied. Zwierać.

 Zewsząd, przysł., ze wszystkich stron, wokoło, dokoła.

 Zewszechmiar, przysł., pod każdym względem.

 Zez, wada wzroku, polegająca na słabszym rozwoju mięśni jednej strony oka, wskutek czego mięśnie przeciwnej strony oka biorą przewagę i nadają oku fałszywy kierunek ku nosowi a. ku uchu; człowiek, patrzący zezem; z-em na co patrzeć = niechętnie

 Zez, Zys, Zyz, nm., sześć oczek na kostce do gry, szóstka.

 Zeza, spód okrętu, dokąd ściekają nieczystości; matnia, sieć, sidła, pułapka; wpaść w z-y = w biedę, w sidła, w matnię; siedzieć, jak na z-ie goły = osiąść na koszu.

 Zezek, zdr. od Zez.

 Zeznać — p. nied. Zeznawać.

 Zeznanie, rzecz. od Zeznać; to, co kto zeznał a. zeznaje, wypowiedzenie, jak ś. rzecz miała, świadectwo, wyznanie.

 Zeznawać, dok. Zeznać; czynić zeznanie jakie, wyznać co, np. w sądzie; przyznawać ś. do czego, uznawać za swoje.

 Zezooki, Zezowaty, człowiek, patrzący zezem, zez.

 Zezować, patrzeć zezem, być zezowatym.

 Zezowatość, wada patrzenia zezem, skrzywienie osi oka.

 Zezowaty — p. Zezooki.

 Zezuta — p. Zozula.

 Zezwać p. nied. Zzywać.

 Zezwalać, dok. Zezwolić; przyzwalać, zgadzać ś. na co, przystawać na co, nie mieć nic przeciw czemu, dopuszczać, żeby ś. coś stało; z. komu = pozwalać komu.

 Zezwierzęcać, dok. Zezwierzęcić; czynić podobnym do zwierza, okrutnym, dzikim, rozpasanym; z. ś., stawać ś. podobnym do zwierza, stawać ś. dzikim; nabierać obyczajów zwierzęcych.

 Zezwierzęcieć, stać ś. podobnym do zwierza.

 Zezwoliciel, Zezwalacz, ten, kto na co zezwala.

 Zezwolić — p. nied. Zezwalać.

 Zezżec p. Zżec.

 Zeżniwić, sprawić, aby co plon przyniosło, przemienić w żniwo.

 Zeżreć, o zwierzęciu a. pogardliwie o człowieku: zjeść wszystko chciwie, łapczywie.

 Zeżwać — p. nied. Zżuwać.

 Zębacić, czynić zębatym.

 Zębacieć, stawać ś. zębatym, dostawać zębów.

 Zębacz, człowiek, mający wielkie zęby, człowiek zębaty; człowiek, kłócący ś. ząb za ząb, u-