Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/604

niejszym hałasem; rozrastając ś., nie pozwalać rosnąć słabszej roślinie, zagłuszać, tłumić.

 Zgłuszeć — p. Zgłuchnąć.

 Zgmatwać, splątać, poplątać, pomieszać, zmieszać, pogmatwać, zmącić.

 Zgmerać, gmerząc zdjąć, ująć.

 Zgnajać, dok. Zgnoić; doprowadzać co do gnicia, dać czemu zgnić, sprawiać, aby co zgniło; nawozić, uprawiać gnojem, ugnajać.

 Zgnębiać, dok. Zgnębić; uciskać, pognębiać, gnębić; gnębiąc jakby przytłaczać, przygniatać do ziemi, stłumiać; gnębiąc męczyć, wyczerpywać.

 Zgniatać, dok. Zgnieść; gniotąc stłaczać, ściskać; ugniatać; przygniatać, przytłaczać, uciskać, przytłumiać; upokarzać, zwyciężać.

 Zgnić, wejść w okres fermentacji gnilnej; gnijąc rozłożyć ś., zepsuć ś.; przen., stracić żywotność, przejść zgnilizną; z. w więzieniu = umrzeć, zginąć marnie.

 Zgniecina, rana gnieciona.

 Zgnieść — p. nied. Zgniatać.

 Zgniewać (się), rozgniewać (ś.), nagniewać (ś.), nazłościć (ś.).

 Zgnilec, choroba pszczół, powstająca z zepsucia zalążków.

 Zgnilizna, substancja, dotknięta procesem gnicia, psucie ś.; przedmioty zgniłe a. gnijące, powietrze zepsute; z. moralna: zepsucie obyczajów, rozpusta.

 Zgniłek, człowiek, strawiony chorobą, nędzny pod względem fizycznym; człowiek leniwy, gnuśny, śpioch, niedojda.

 Zgniłka, gruszka zgniła, ulęgałka; w lm., z-i, rzeczy zgniłe.

 Zgniłość — p. Zgnilizna.

 Zgniły, który zgnił, który przeszedł okres gnicia, przeszły zgnilizną, nadpsuty; nadwątlony, zgnuśniały; leniwy, bojaźliwy; z-a gorączka = w której soki ciała psują ś. i gniją.

 Zgnoić — p. nied. Zgnajać.

 Zgnuśnieć, stać ś. gnuśnym, rozlenić ś., rozleniwić ś.

 Zgoda, zgadzanie ś., przystawanie jednomyślne wszystkich na jedno, zgadzanie ś. umysłów, jednomyślność; pogodzenie ś., pojednanie ś. ludzi po sporze, po nieporozumieniu; zgodne zezwolenie na co; z.! = zezwalam, przystaję, nie sprzeciwiam ś.; w gram., zależność form fleksyjnych, np. liczby, osoby, rodzaju, przypadku, jednych wyrazów w zdaniu od innych wyrazów; składnia z-y = część składni, traktująca właśnie o tej zależności.

 Zgodliwy, zgadzający ś., żyjący w zgodzie, zgodny, jednakowo myślący.

 Zgodnie, przysł., przystając wzajem na jedno, bez rozterki, bez kłótni, ustępując jedno drugiemu.

 Zgodność, właściwość tego, co jest zgodne, co ś. zgadza z drugim podobnym; ścisłe podobieństwo, tożsamość: z. kopji z oryginałem; harmonijność; charakter człowieka zgodnego, ustępliwego, nie lubiącego kłótni.

 Zgodny, miłujący zgodę, ustępliwy, niekłótliwy, spokojny, nieuparty; zgadzający ś. z kim, ściśle podobny, jednobrzmiący, tożsamy: kopja z-a z oryginałem; harmonijny, przydatny, zdatny do czego.

 Zgodziciel, ten, kto zgadza kogo a. co.

 Zgodzić — p. nied. Zgadzać.

 Zgoić — p. nied. Zgajać.

 Zgoisty, Zgojny, odnoszący ś. do zgojenia; gojący.

 Zgolić — p. nied. Zgalać.

 Zgoła, przysł., ze wszystkim, całkiem, zupełnie, nic nie zostawiając, nic nie wyjmując; wogóle, bezwzględnie; pod każdym względem, bezwarunkowo; jednym słowem, słowem.