Strona:Maria Konopnicka - Książka dla Tadzia i Zosi.djvu/75

chichotały, to my się sami chłopcy bawić będziemy.
 Marynia się zawstydziła, a Józio tak mówił dalej:
 — No, zrozumieliście, jak ta gra idzie?
 — Zrozumieliśmy! — zawołali chłopcy.
 — To proszę o cztery orzechy!
 — Kto teraz powie?
 Kolej wypadła na Stasia.
 — Ja jestem Stanisław Żółkiewski — rzekł Staś. — Biłem się z Turkami i z Tatarstwem, aż zginąłem pod Cecorą, na cecorskiem błoniu, i tam leżał mój hełm, i Sieniawski, młody rycerz, znalazł go i piękną pieśń zaśpiewał, co się nazywa: „Duma o Żółkiewskim“.
 — Brawo! Brawo! Bardzo dobrze; — zawołał Józio — masz tu cztery orzeszki! Dalej! kto teraz?
 — Teraz kolej przyszła na małą Wandzię.
 Zaczerwieniła się trochę i wstając z krzesełka, rzekła:
 — Ja jestem Wanda, córka Krakusa, co nie chciała Niemca; wolała iść za rodaka, niż za cudzoziemca.