Strona:Mikołaj Sęp Szarzyński-Poezje z pierwodruku 1601.djvu/041

Ta strona została uwierzytelniona.

I dla wolności, i czołu k ozdobie;
A on z drugimi na pokosie kwiatki
Leży już zwiędły gwałtem, a nie latki.



XXIX.
DRUGI TEMUŻ.

Długa nadzieja, radość krótka, żal płaczliwy
Rodziców moich, leżę tu, przedsię szczęśliwy,
Żem nie poznał nadzieje, radości, kłopota,
Podan niebacznej[1] śmierci na progu żywota.



Na śmierć paniej wojewodzinej sędomirskiej, Zofiej ze Sprowa Odrowążowny Kostczynej, która umarła anno Domini 1580. mense Iulio.
XXX.
PIERWSZY NAPIS.

Jeśli, jako kto żywot wiódł, śmierć pokazuje,
(Gdyż nadzieja głos ludzki aż dotąd formuje),
Tedy świątobliwości twojej nie potrzeba,
Zacna pani, świadectwa cudownego z nieba.
Bo, gdyś poszła do chwały, którąć Bóg zgotował,
Kto był, kto twego ześcia z ziemie nie żałował?
Duchowieństwo, ubodzy, sieroty z wdowami,
Jako po matce własnej, zalali się łzami.
Także i stan ważniejszy, i gmin pospolity
Albo dali wzdychania, albo płacz obfity.
Dalekie, nieznajome taż żałość strzesktała[2];
Płakałby nieprzyjaciel: aleś go nie miała.



  1. Przypis własny Wikiźródeł niebaczny = niebaczliwy, nieopatrzny; por. 71*, 14: serce niebaczne (opracowane na podstawie Słowniczka).
  2. Przypis własny Wikiźródeł strzesktać — trapić, dręczyć (opracowane na podstawie Słowniczka).