włożyć szynkę, którą dusić pod pokrywą jeszcze godzinę lub dłużej aż do miękkości. Sos przefasować, przecierając jarzynki, a przed samem wydaniem wlać jeszcze kieliszek wina dla zapachu. Tak przyrządzoną szynkę można podać na gorąco lub na zimno do najwykwintniejszego obiadu lub kolacyi. Na gorąco podaje się oddzielnie makaron włoski lub krokiety z kartofli.
6. Szynka po francusku. Pokrajać szynkę surową w cienkie równe plastry; przygotować tych samych rozmiarów grzanki z białego chleba, obsmażone na maśle. Wysmarować spód rondla słoniną, ułożyć warstwę grzanek, obsypać je warstwą drobno siekanej pietruszki, cebulki i szampionów[1], na to włożyć szynkę, posypać ją znów pietruszką, cebulką i szampionami, a z wierzchu przykryć grzankami, polać bulionem tak, aby zamoczyć szynkę i gotować do 2-ch godzin pod pokrywą na bardzo wolnym ogniu.
7. Szynka pieczona w cieście. Przygotować zwyczajne ciasto z żytniej mąki zagniecione białkiem na twardo; szynkę namoczyć na 4 godzin, po namoczeniu osuszyć ją w serwecie, położyć na rozwałkowane ciasto, szczelnie oblepić i piec w gorącym piecu od 3–5 godzin stosownie do wielkości szynki. Po upieczeniu ciasto zdjąć, odedrzeć skórę i szynkę zręcznie pokrajać. Taka szynka najlepsza na zimno.
8. Szynka gotowana po włosku. Dobrze wymoczoną szynkę nalać zimną wodą i półbutelką wina białego, włożyć włoszczyzny i korzeni i gotować na wolnym ogniu do 4-ch godzin. Tymczasem oddzielnie ugotować funt makaronu włoskiego, wymieszać go z 2-ma łyżkami sosu pomidorowego; szynkę, gdy miękka, wyjąć ze smaku, obrać całą ze skóry, pozostawiając tylko jedną część skórki przy golonce, pokrajać i ułożyć zręcznie na półmisku, który otoczyć makaronem. Smak, w którym się gotowała, przecedzić, zebrać tłuszcz, zaprawić rumianą mąką i podać w sosyerce.
- ↑
Szampion – tutaj w znaczeniu: pieczarka.
