bardzo handlowna, bo ożywiona miastami Argos, Anaktoryjum i Ambracyją. Do odnogi tej wpadały rzeki Inachos i Arachtos.
Ambraina lub Ambreina (ob. Ambra).
Ambran bułka duża z szafranem, zewnątrz miodem polewana, którą Ormianie na stypach pogrzebowych, krewnym, przyjaciołom i ubogim rozsyłali. X. S. B.
Ambras, zamek w Tyrolu nad rzeką Inn blizko Inspruku, zbudowany w XVI wieku przez arcyksięcia austryjackiego Ferdynanda, sławny ze swoich bogatych zbiorów. Biblijotekę Ambracką darowała Maryja Teresa uniwersytetowi w Inspruku, a zbiór starożytności dziejowych i portretów, jeden ze znakomitszych w Europie, przeniesiono 1806 do Wiednia, gdzie pod nazwą zbioru ambrazyjskiego umieszczony został w Belwederze. Między innemi znajdują się tam zbroje Skan-derbega, Stefana Batorego i portret tegoż, zbroje trzech książąt Radziwiłłów: Mikołaja rudego, brata królowej Barbary, Mikołaja czarnego i Mikołaja sierotki, Jabłonowskiego, Sobieskiego, Kara Mustafy, Zyzki, oraz ciekawa genealogija Habsburgów.
Ambretta, są to ziarna rośliny Hibiscus odoratus, których zapach jest podobny do piżma i wanilii. Pochodzi głównie z Martyniki, pod nazwą ziarn piżmowych. Dawniej głównie jej używano do nadawania zapachu pudrowi, obecnie w fabrykacyi pachnideł.
Ambronowie, naród celtycki lub helwecki, który wraz z Cymbrami i Teutonanii walczył przeciwko Rzymianom i pobity został przez Maryjusza. Pierwotna siedziba narodu tego jest dotąd niewiadomą; według jednych miała nią być okolica Saony, Aary i Reussy, według innych dzielnica Berneńska, albo strony, w których biorą początek Ren i Saona. Ambronicus pagus (sioło ambrońskie) ma podobno być to samo co dzisiejszy kanton szwajcarski Soloturn.
Ambrosch (Józef Julijusz), archeolog niemiecki, ur. 1821 r. w Berlinie, uczeń sławnych przy tamecznym uniwersytecie professorów Boeckh’a i Buttmana, za ich wstawieniem się otrzymał fundusz na odbycie czteroletniej podróży do Włoch, po czém powołany został na professora archeologii i filologii w Wrocławiu. Pisma jego świadczą o rezultatach jego podróży i badań naukowych; wymienimy tu z nich celniejsze: De Charonie etrusco commentatio antiquaria (Wrocław, 1837); Studien und Andeutungen in Gebiete des altrömischen Bodens und Cultur (Wrocław 1839); Ueber die Religionsbücher de Römer. Oprócz tego Ambrosch czynnym był współpracownikiem włoskiej publikacji p. t.: Annali dell Instituto di correspondenze archeologiche. Umarł 1856 r.
Ambrosini (Bartłomiej), z Bolonii, otrzymał stopień doktora medycyny w mieście ojczystém, gdzie następnie zajął katedrę botaniki i zarząd ogrodu botanicznego, z czego nader chlubnie się wywiązał. Jako lekarz biegły w swej sztuce, był bardzo poszukiwanym przez chorych, których z szczególną starannością pielęgnował, czego okazał dowody mianowicie w czasie szerzenia się zarazy w jego ojczyźnie 1630 r, Z tej okoliczności napisał: Modo e facile praeserva e cura di peste a beneficio del popolo di Bologna, 1631. Prócz tego pozostawił dzieła: De capsicorum varietate, cum suis iconibus; accessit panacea ex herbis quae a sanctis denominantur, Bolonija 1830. Theorica medicinae in tabulas neluti digesta, cum aliquot consultationibus, tamże 1632. De pulsibus, tamże 1645. De externis malis opusculum, tamże 1656. Rok 1657 podają jako datę śmierci lego lekarza. — Ambrosini (Hijacynt) brat poprzedzającego, urodził się 1605 r. Wydał początek słownika botanicznego pod napisem: Phytologia, tom I, 1666 r., tudzież ogłosił inne pisma botaniczne. Umarł 1771 r. Od nazwiska tego uczonego, rodzaj roślin, należących do rodziny
