kopuły kościoła św. Piotra, do wymierzenia dwóch stopni południka, należał do komissji osuszenia błot pontyńskich. Rzeczpospolita Lukka, w sporze granicznym z Toskanją, wysłała go dla obrony swoich interesów do Wiednia. Zwiedził następnie znaczną część Europy. R. 1736 wydał rozprawę De maculis solaribus, a następnie inne niepospolitej wartości rozprawy i dzieła astronomiczne, fizyczne i matematyczne, których spis (przeszło 70 numerów) podaje Biographie unwerselle t. V p. 215 i De Backer (Biblioth. des écriv. d. l. comp. de Jes., 2-e ed.) Napisał także Dziennik podróży z Konstantynopola do Polski, po włosku, tłumaczony na język francuzki (Lozanna 1772 i Paryż 1774) i na niemiecki (Lipsk 1779). Cf. Życiorys jego przez Lalanda, w Journal des Savants, Fevrier 1792. — 2. Bartłomiej, brat poprzedzającego, także jezuita, ur. w Raguzie 27 Kwiet. 1699, † 5 Maja 1770 r. w Recanati, w prowincji rzymskiej; zostawił kilka utworów poetycznych po łacinie, w Selecta Carmina PP. Soc. Jesu (Genuae 1747) i w innych zbiorach. De Backer op. c.
Bosor, hebr. Becer; 70 Βοσόρ, miasto ucieczki i Lewitów, za Jordanem, w pokoleniu Ruben, naprzeciw Jerycha, w dawnej ziemi Galaad (Deut. 4, 43. Jos. 20, 8. 21, 36. I Mach. 5, 26). Obok tego miasta, I Mach. l. c. wymienia Βόσσορα, Vulg. Barasa. U 70 Bosra (ob.) nazywa się także Βοσόρ. Ponieważ u proroków przy Bosra dodawaną jest zwykle Idumea (Isai. 34, 6. 63, 1. Jer. 49, 22. Amos 1, 12), przeto można przypuścić, że Bosor nosiło także nazwę Bosry izraelskiej. Dziś nie ma śladu Beceru. Βοσόρ także nazywa się u 70 potok (około granic pokolenia Symeona), który Wulgata wraz z textem hebr. nazywa Besor (wym. Bessor), I Reg. 30, 9. 10. 21. Niektórzy rozumieli, że to jest tylko dolina; lecz wyraz nahal, grec. χείμαῤῥος, każe przypuścić strumień w tej dolinie. Potok ten wypływa podobno z Debir i na południe od Gazy wpływa do morza Śródziemnego; a w takim razie będzie to dzisiejsze Wadi-Szeriach. X. W. K.
Bosra, hebr. Bocera, 70: Βοσορ, jedno z dawniejszych (Gen. 36, 33. I Par. 1, 44) i znaczniejszych miast edomickich (idumejskich, Isai. 34, 6. 63, 1. Jer. 49, 13. 22. Am. 1, 12). Aczkolwiek za daleko zdaje się posuniętém ku północy i od samej Idumei oddzieloném posiadłościami Moabitów i Ammonitów, jednakże wiadomo zkądinąd (Thren. Jer. 4, 21), że Edomici w tamtych stronach panowali (ob. Hus). U Jeremjasza tylko (48, 24) wymienioną jest Bosra między miastami Moabitów; lecz może tam jest mowa o inném mieście, które nazywa się w hebr. Becer, a u 70 i w Wulg. Bosor (ob.). Bosra musiała być kiedyś znaczném miastem, skoro prorocy (Isai. Jer. Amos. ll. cc.) biorą ją za synonim Idumei. Podupadła za czasów rzymskich, i miał ją dopiero podnieść Aleksander Sewer (Damascius, ap. Photium, Biblioth. cod. 242.). Była stolicą Auranu (porówn. t. art.); dziś widać tylko gruzy dawnego zamku, na górze zwanej Bezeira. Cf. uwagi o prowincji Hauran (Auran) przez missjonarza O. Riccadonna, w Annales de la propag. de la foi. z r. 1839 n. 27 s. 102... X. W. K.
Bossuet Jakób Benignus, znakomity teolog, którym słusznie szczyci się episkopat francuzki; ur. w Dijon 27 Września 1627, ze starożytnej rodziny burgundzkiej. Uniwersytet paryzki, przyznając mu stopień doktora teologji (1652), uważał go już za ozdobę szkoły. Wróci-
