dalej mu się powodziło aż do końca życia: nigdzie nie dozwalano mu spokojnego pobytu, bo obecność jego wzniecała wszędzie płomień niezgody. Prawie wszędzie napotykał zaciętych i bardzo go znieważających przeciwników, melanchtonistów, a nawet akcydentarjuszów. O skutecznem pojednaniu się przeciwników, za pomocą dysput, jakie jeszcze miały miejsce w Strasburgu 1571 r., w Mannsfeld 1572, niebyło nadziei. W dyspucie mianej w Strasburgu przystał tylko Flacjusz na zastąpienie wyrażenia substancja, wyrażeniem essentiales vires, nie przyjmując jednakowoż wyrazu accidens. Wreszcie, kiedy ani w Mannsfeld, ani w Berlinie, ani w Szląsku, ani w Bazylei stałego schronienia znaleść nie mógł, wrócił do Frankfurtu, i ztąd chciano go już z całą jego familją, złożonego chorobą, wypędzić, kiedy r. 1574, jako zwierz pogonią zmordowany, umarł. Wiadomość o jego śmierci z radością przyjęło stronnictwo przeciwne. Cf. Geschichte der lutherischen Beformatoren von Kasper Ulenberg aus dem lat. übersetzt. Mainz 1837. Arnold, Kirchen und Ketzerhistorie. J. B. Ritter, M. Flacii Illyrici Leben und Tod, 2 aufl. Frankf. 1725. A. Twesten, M. Flacius Illyricus etc., Berlin 1844. Preger, M. Flacius, Erlang. 1859—61 2 tomy. (Schrödl). F. S.
Flaminius. 1. Marek Antoni, ksiądz, syn professora bolońskiego tegoż imienia, zmarłego 1536, odznaczył się pomiędzy pisarzami i poetami łacińskimi swego czasu. Przez czas niejaki sprzyjał nowinkom protestanckim, ale kardynał Polus w Witerbo wpływem swoim przywiódł go na dobrą drogę, tak, iż do końca życia później po katolicku myślał i pisał (cf. Pallavicini, Storia di Conc. di Trento, t. 2 l. 6 cp. 1 p. 79, Faenza 1793). Um. 1550. Antoni Caraccioli (in vita Pauli IV) opowiada, że F. na łożu śmierci tak usilnie przestrzegał klassycznej czystości łaciny, iż składając wyznanie wiary przed kapłanem, administrującym mu ostatnie sakramenty, nie chciał wymówić wyrazu transsubstantiatio, uważając go za barbaryzm, nie zaś dla tego, żeby nie miał wierzyć w prawdę tym wyrazem oznaczoną; i dla tego, gdy mu ksiądz zagroził, że mu nie da sakramentów, jeżeli dalej przy swoim puryzmie obstawać będzie, wyraz ten powtórzył kilkakrotnie, o ile mógł jak nagłośniej. Napisał: Parafrazę na metafizykę Arystotelesa; Kommentarz na Psalmy; Wierszowaną parafrazę na 30 psalmów; poezje De rebus divinis; 4 księgi poezji ad Turrianum etc. Jego 8 ksiąg poezji, wraz z żywotem autora, wydał Fr. M. Mancuro, Padwa 1727; jego Carmina sacra często były wydawane. Cf. C. B. Schlütter, M. A. Flaminius u. seine Freunde, Mainz 1847. — F. 2. Nobilius z Lukki, znakomity swego czasu teolog i krytyk, um. 1590; był za Papieża Sykstusa V członkiem kongregacji do poprawy Wulgaty, i 1588 r. wydał z dawniejszych Ojców łacińskich wyjęty zbiór urywków Itali (versionis Italae), uzupełniony później przez Thomasius’a, Martianay’a, Bianchi’ego i Sabatier’a. Cf. Dupin, Nouv. Bibl. t. 17 p. 154, Amsterd. 1710. (Schrödl). N.
Flawjan św. (18 al. 17 Lut.), bp konstantynopolski (446—449 r.). Był poprzednio w Kpolu kapłanem i skewofylakiem (kustoszem) przy kościele katedralnym. O jego świątobliwém życiu świadczą nietylko historycy (Theophan. Chronogr. ed. Bonn. s. 150; Cedrenus I 601, i in,; ob. Bolland. Acta SS 18 Febr.), ale i sobór chalcedoński (ob. niżej). Zaraz po swém wyniesieniu na stolicę F. zjednał sobie niechęć ces. Teodozjusza, z powodu eulogji (ob.); niechęć tę jeszcze bardziej rozniecał wróg
