białym, obrzędowe samobójstwo, zwane Geirsodd (spisa włóczni) albo śmierć Odynowa (Odensdöd), w przekonaniu, że naśladują, Odyna, który, będąc jescze człowiekiem (wodzem kolonii), miał niby życie sobie odebrać w sposób następujący: Ubrawszy się w najświetniejszy rynsztunek, obnażył piersi i ręce, i na każdej z tych części ciała, wyciął ostrzem dzirytu dziewięć ran, w kształcie runy Tyr (T), mającej podobieństwo do żelezca włóczni, a potem, z upływem krwi, skonał. Obrzęd ten naśladowano skrupulatnie; poeta nasz skreślił go nawiasem w Pieśni XX. Wszyscy inni, którzy umierali od starości lub choroby, jak gdyby leżąc na słomie, tojest w łóżku, umierali śmiercią słomianą (stradod) i zstępowali do podziemnego państwa Heli (do Niffelhemu), gdzie żyli w smutku i zapomnieniu od świata. Dusze tylko cnotliwych niewiast wstępowały bez przelewu krwi do Nieba, i mieszkały w pałacach bogiń, do których należały.
Ograniczając się tym pobieżnym zarysem mythologii i starożytności skandynawskich, który obszerniej wyjaśnia się w dalszych przypisach, winienem tu dołączyć kilka słów dotyczących niniejszego przekładu, i wyznać, że:
1) O tyle tylko usiłowałem utrzymać formy liryczne, jakie nadał oddzielnym swym pieśniom wiescz skandynawski, o ile to pozwoliły jasność i harmonja naszego języka; uważałem bowiem upędzanie się za nowością, do której
