A pośród białej włóczki wyrastają
Złote walczących bojanów puklerze.
Srebrem obwite migocą pancerze,
Włócznie czerwone w powietrzu latają.
Dowódca boju coraz się wyraźniej
Na tle kobierca we Frytjofa mieni;
Aliści wyjrzał — uprzejmie a raźnie....
Błogo dziewczynie! przecież się rumieni! —
I młodzian tęskno rozmarzony, w borze
Wyrzyna wszędy I, F połączone;
Wiążą się runy i zlewają w korze,
Jak serca węzłem miłości spojone.
Czy Dzień wesoły jaśnieje na niebie,
Promiennowłosy jednowładca ziemi,
I życie krąży ruchy odwiecznemi —
Oni nikogo nie widzą — prócz siebie!
Czy Noc gwiaździsta iskrzy się na niebie,
Ta czarnowłosa rodzicielka Ziemi,
I wszystko marzy pod gwiazdy cichemi —
Oni w marzeniu nawet słyszą siebie.
trzy następne są najważniejsze: Wilk-Fenrys, Wąż-Jormungand, (zwykłej Wężem Midgardowym zwany) i Hela. Kiedy się Odyn dowiedział, że żyją i straszliwie te potwory rosną w Jottenhemie, rozkazał je niezwłocznie stawić przed sobą. Wilka zostawił w niebie; Węża cisnął do Oceanu, a Helę, mającą połowę ciała sinej, a połowę bladej (cielistej) barwy, wysłał do Niffelhemu, i rządy jej nad nim poruczył. Fantazya skandynawska mieści Helę w podziemnym, obszernym pałacu, wysokiemi mury i niezłomnemi kraty obwarowanym. — Sala, gdzie przesiaduje i gdzie wyroki swe wydaje, nosi imię nędzy; misa z której jada, — niedostatku; noż, którym pokarmy kraje — głodu; służący — opieszałego; służąca — opieszałej; próg-sali — sidła zdradzieckiego; łóżko — suchot; kotara u łoża — boleści trwającej. — Epitet, sinoblada (hwitbla) w oryginale poematu towarzyszy stale imieniowi Heli. (O znaczeniu Fenrysa i Węża Midgardowego przed skończeniem świata, objaśnia przypis 128 do wyrazu: Ragnarek w XXIV pieśni).
