grzech, któréj krew noszą do przybytku świadectwa dla oczyszczenia w świątnicy, nie będzie jedzona, ale spalona ogniem. [1]
Ten téż zakon ofiary za występek, święte świętych jest.
2. Przetóż gdzie będzie ofiarowane całopalenie, zabiją i ofiarę za występek: krew jéj wkoło ołtarza wyleją.
3. Ofiarują z niéj ogon, i łój okrywający wnętrze:
4. Dwie nereczki i tłustość, która jest przy trzewach, i odziedzę wątroby z nereczkami.
5. I spali je kapłan na ołtarzu: zapał jest Panu za występek.
6. Każdy mężczyzna z rodu kapłańskiego, na miejscu świętem będzie tego mięsa pożywał; albowiem święte świętych jest.
7. Jako bywa ofiarowana ofiara za grzech, tak i za występek: obojéj ofiary jeden zakon będzie: na kapłana, który ją ofiaruje, przyjdzie.
8. Kapłan, który ofiaruje całopalenia ofiarę, będzie miał skórę jéj.
9. I każda ofiara z białéj mąki, którą pieką w piecu, i cokolwiek na rostcie, albo w panewce bywa przyprawione, tego kapłana będzie, który ją ofiaruje:
10. Chocia oliwą zaczyniona, chocia suche rzeczy będą, wszystkim synom Aaronowym, równą miarą na każdego, będzie podzielona.
11. Ten jest zakon ofiary zapokojnych, którą ofiarują Panu.
12. Jeźli na dziękowanie ofiara będzie, ofiarują chleby bez kwasu oliwą pomazane, i kreple przaśne oliwą pomazane, i białą mąkę warzoną, i kołacze oliwą namazane:
13. Chleby téż kwaszone z ofiarą dziękowania, którą za zapokojne ofiarują:
14. Z których jeden za pierwociny będzie ofiarowan Panu, i dostanie się kapłanowi, który wyleje krew ofiary.
15. Któréj mięso tegoż dnia jeść będą, ani zostanie nic z niego aż do poranku.
16. Jeźli ślubem albo dobrowolnie kto ofiaruje ofiarę, tegoż takież dnia zjedzona będzie: ale i jeźliby co na zajutrz zostało, może być jedzono.
17. Ale coby kolwiek nalazł dzień trzeci, ogień strawi.
18. Jeżliby kto pożywał mięsa ofiary zapokojnéj dnia trzeciego, nadaremna będzie ofiara, ani pomoże ofiarującemu: i owszem którabykolwiek dusza takiem się jadłem splugawiła, przestępstwa winna będzie.
19. Mięso, któreby się dotknęło czego nieczystego, nie będzie jedzone, ale ogniem będzie spalone: kto będzie czysty, będzie go pożywał.
20. Dusza zmazana, któraby jadła z mięsa ofiary zapokojnych, która jest ofiarowana Panu, zginie z ludu swego.
21. A któraby się dotknęła nieczystoty człowieczéj, albo bydlęcéj, albo wszelkiéj rzeczy, która splugawić może, a jadłaby z takowego mięsa, zginie z ludzi swoich.
22. I rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
23. Mów synom Izraelowym: Łoju owczego i wołowego i koziego jeść nie będziecie.
24. Łój ścierwu zdechliny, i tego bydlęcia, które zwierz ugonił, będziecie mieć na rozmaite potrzeby.
25. Jeźliby kto łój, który ma być ofiarowany na zapał Pański, jadł, zginie z ludu swego.
26. Krwie téż wszelkiego zwierzęcia nie weźmiecie na pokarm, tak z ptaków, jako z bydląt.
27. Wszelka dusza, któraby jadła krew, zginie z ludzi swoich.
28. I rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
29. Mów synom Izraelowym, mówiąc: Kto ofiaruje ofiarę zapokojnych Panu, niech zaraz ofiaruje i obiatę to jest: mokre ofiary jéj.
30. Będzie trzymał w rękach łój ofiary i mostek: a gdy oboje ofiarowawszy Panu poświęci, odda kapłanowi:
31. Który spali łój na ołtarzu, a mostek będzie Aaronów i synów jego.
32. Łopatka téż prawa z ofiar zapokojnych dostanie się za pierwociny kapłanowi.
33. Ktoby z synów Aaronowych
