czynny też był przy wyborach i w Towarzystwie Przyjaciół Nauk. Umarł nagle przy obiedzie w hotelu.[1]
Dnia 10 maja t. r. zgasł w Poznaniu Michał Wesołowski, w r. 1831 jako podporucznik 3 pułku strzelców pieszych ozdobiony krzyżem złotym, wieloletni sekretarz generalny starego Ziemstwa, zaprzyjaźniony z pierwszemi rodzinami Księstwa, a zwłaszcza z domem Łuszczewskich.[2]
Dnia 8 czerwca t. r. zakończył życie ks. Walenty Wojciechowski, jeden z najpowszechniej znanych i cenionych dostojników Kościoła, większa część duchownych w owym czasie i wielu świeckich byli jego uczniami. Urodzony 1819 r. w Kłecku, szkoły ukończył 1841 r. w Trzemesznie, na księdza wyświęcony został 1845 r. W rok później z polecenia arcybiskupa Przyłuskiego był kapelanem więźniów polskich w Moabicie, a gdy ich wypuszczono na wolność, przemówił z ustawionego na prędce stołu do Berlińczyków, dziękując im serdecznie za przyczynienie się do wyswobodzenia ich z kaźni. Potem był czas niejakiś kapelanem domowym w Turwi. Gdy po bitwie pod Książem nie było tam żadnego kapłana, władza duchowna wysłała go do tego zniszczonego do szczętu miasta. Tu dnia 9 sierpnia 1848 r. pogrzebał uczciwie poległych w dniu 29 kwietnia Polaków, w różnych miejscach tymczasem pochowanych, złożywszy wszystkich do jednej mogiły na cmentarzu parafialnym. Jako nauczyciel religii przy gimnazyum ś. Maryi Magdaleny od r. 1848, a regens seminaryum duchownego w Poznaniu od r. 1855 zjednał sobie powszechną wdzięczność i głęboki szacunek uczniów. Od r. 1857 był kuratorem Zakładu PP. Urszulanek w Poznaniu, a 1867 r. został kanonikiem metropolitalnym w Gnieźnie. Był głównym dobrodziejem PP. Urszulanek tamtejszych. W r. 1873 mianowany zastępcą oficyała w Gnieźnie, został w roku następnym uwięziony i od kwietnia do listopada przesiedział w Bydgoszczy, co tak zdrowie jego podkopało, że już do siebie przyjść nie mógł. Był to kapłan wzorowy i wielkiej zacności.[3]
- ↑ Kuryer Poznański. R. 1875, nr. 78.
- ↑ Tarnowski S. Księga pamiątkowa. Motty M. Przechadzki. I. 172.
- ↑ Korytkowski J. Prałaci i kanonicy gnieźnieńscy. IV, 331 i n.
