Największy poeta polski, urodził się dnia 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu, na Litwie. Oddany do szkoły w Nowogródku, ukończył ją w roku 1814, a w następnym udał się do Uniwersytetu Wileńskiego na wydział fizyczno-matematyczny, ale w drugiem już półroczu szkolnem przeniósł się na wydział literatury i sztuk wyzwolonych, który ukończył w roku 1819. W czasie pobytu w Wilnie zaczął pisać wiersze w stylu Trembeckiego i wydrukował powiastkę z dziejów litewskich p. t. Żywila. Po wyjściu z uniwersytetu został nauczycielem w Kownie. Tu napisał sławną Odę do młodości, Hymn do Matki Boskiej, Żeglarza, Ballady, Romanse, Grażynę, jako też 1, 2 i 4-tą część Dziadów. Z Wilna wyjechał do Rosyi, gdzie napisał Sonety krymskie, Konrada Wallenroda i Farysa. Po czteroletnim tam pobycie wyjechał do Niemiec, a stamtąd do Szwajcaryi, Włoch i Francyi. W Paryżu wydał największy z utworów poezyi polskiej — Pana Tadeusza. Ożeniwszy się z Celiną Szymanowską, otrzymał miejsce profesora literatury łacińskiej w Lozannie, a następnie profesora literatury słowiańskiej w College de France. Wyjechawszy w r. 1855 do Konstantynopola, umarł tam d. 26 listopada tegoż roku. Ciało jego pochowano w Paryżu, a po upływie lat 35 przewieziono do Krakowa i złożono w podziemiach katedry na Wawelu.
