Szczęśliwość (Krasicki, 1830)
| <<< Dane tekstu >>> | ||
| Autor | ||
| Tytuł | Szczęśliwość | |
| Pochodzenie | Dzieła Krasickiego dziesięć tomów w jednym | |
| Wydawca | U Barbezata | |
| Data wyd. | 1830 | |
| Miejsce wyd. | Paryż | |
| Źródło | Skany na Commons | |
| Inne | Cały tekst | |
| ||
| Indeks stron | ||
XXXIII. Szczęśliwość.
Szczęśliwy taki, który wznieść się może
Nad to, co szkodzi, lub co dopomoże,
A na zbyt trwożny termin dla człowieka,
Spokojnie czeka.
Co szczęście daje, lub bierze przypadkiem.
Nie tak działaczem, jak tego jest świadkiem.
Równie na szczęście i smutne odmiany
Przygotowany.
Zna, iż się rzeczy tak snują, jak snuły,
W sobie zawarty, lecz dla innych czuły,
Nie zarzeka się tego, co, od wieka
Zdobi człowieka.
Dobro umysłu wśród siebie gdy mnoży,
Cudza go zdrożność dolega, nie sroży :
Czem jest, gdy pomni, zle sądzić nieskrzętny,
Miary pamiętny.
Ta żądz porywczych kiedy trzyma wodze,
I bujać w szczęściu i upadać w trwodze
Broni : a tłumiąc zbytnią czucia tkliwość,
Daje szczęśliwość.
