Tomko Prawdzic/XVII
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Tomko Prawdzic |
| Podtytuł | Wierutna bajka |
| Wydawca | Karol Wild |
| Data wyd. | 1866 |
| Miejsce wyd. | Lwów |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
XVII.
Nazajutrz znowu ochłonąwszy, nabrawszy siły, posłusznej swej dziwnej, zawsze w nim tkwiącej myśli, Tomko powracał do nadaremnych i zawiedzionych poszukiwań. Baron wszędzie mu towarzyszył. Szukali teraz filozofów i chcąc się bliżej niż na sali przypatrzeć jednemu z nich, zapukali do drzwi jego pomieszkania.
W ciemnej sieni brudna ich spotkała kucharka i zmierzywszy oczyma, nagderawszy pod nosem, otworzyła drzwi do pokoju, mówiąc Poczekajcie!
Tomko z Baronem pozostali sami na chwilę w przedpokoju, gdzie jeden chudy kanarek trzepiotał się po klatce. Drzwi otwarte do bawialnego ukazywały w nim kilka starych krzeseł, kanapę z włosienia i stolik dość nieczysty. Z trzeciej izby głos ich dochodził gderliwy, wybuchający chwilami w śród sprzeczki jakiejś dość żywej.
— Ba! pomyślał Tomko, Filozof ani chybi dysputuje.
Mimowolnie w krótce też i dysputy dosłyszeli.
— Twój zastaw nic nie wart.
— Wielmożny panie, perły.
— Zbieranina nierównej wielkości i wody.
— Wielkość! woda! rozumiem, rzekł roztargniony Tomko, jest to dysputa o początku wszech rzeczy.
Ale następne wyrazy wywiodły go z błędu.
— Dam dziewięćset ani szeląga więcej.
— Wielmożny panie! półtrzecia na miesiąc i z góry czy to może być?
— Chcesz, niechcesz, jak ci się podoba.
Potem umawiano się ciszej, Tomko już nic zrozumieć nie mógł.
— Są to formuły, mówił w duchu pocieszając się, potrzeba być wtajemniczonym.
Nareszcie drzwi się otworzyły i w szlafroku zatłuszczonym, z gołą wyschłą i pomarszczoną szyją, łysy, w okuarach, wszedł mistrz.
— Kłaniam się! rzekł.
Tomko przystąpił z uszanowaniem, pocałował go nawet w rękę podobno i zaczął mówić: —
Co mówił? niepowtórzemy, z przejęciem opowiadał on swoją historję; stary słuchał go, to z marsem na czole, to z pół uśmiechem, to ramionami ruszając.
— Chcecie poznać prawdę, rzekł naostatek, a no! to chodźcie na moje lekcje — Jeśli jest gdzie prawda znajdziecie ją niechybnie w moich sexternach, a myjcie sobie głowę zimną wodą rano i wieczór. —
— To mówiąc z uśmiechem zawrócił się i wyszedł.
