[326]
W sadzie
...A jak się rozplotkują:
Baba do Dziada,
Baba — swoje,
Dziad do obrazu,
Proboszcz do parafii,
Parafia do Powiatu,
Powiat zaraz dzwoni
Po wszystkich szczeblach
Gospodarskiej Drabiny...
Tam, gdzie u szczytu
Gospodarz stoi.
Potrząsa całym sowitym Ołtarzem
Plotkarzów w purpurce,
W panieńskich rumieńcach,
W pozłocie kolędniczej,
W postanowieniu: trzymać dzioby w garść
Ale bogać tam — Renetowym
I Koksom!
Lecą na łeb na szyję,
A klapią pośladkami!
Na same dno się sypią,
A gęby se liściem wycierają.
Ciżba ich w niewoli,
[327]
A łokciami robią
I chachmęcą.
Tylko opodal dygocących koszów,
Okrakiem — na wygaszonym ulu
Chłopiec obciążył kolana łokciami
I długie rzęsy
Przenikliwie zapuszcza —
W sen.
Ryby fioletu oszwabiają wabia.