[266]WESTCHNIENIE.
(Z SILVIO PELLICO)
1788 † 1854.
Miłość jest serca westchnienie,
Co je niespokojność gniecie,
Co samotne jest na świecie,
Co o litość wznosi jęk.
Smutek jest serca westchnienie,
Gdy nie ma znikąd pomocy,
Gdy w dzień życia, w trosce nocy
Cały swój pogrzebie wdzięk.
Nadzieja serca westchnienie,
Co ustawnie tylko żąda,
Marzy, myśli i wygląda,
Czy nie błyśnie szczęścia dzień.
Rozpacz jest serca westchnienie,
Gdy pod nieszczęściem upada,
[267]
Gdy co miłego postrada,
Choćby marny dobra cień.
A tak, rozpacz, smutek, miłość,
Z nadzieją, co szczęściem łudzi;
Serca to płochego ludzi
Westchnienie na różny ton.
Tylko westchnieniem jest krótkiem
I radość i udręczenie,
Tylko jest krótkie westchnienie,
I życie nasze i zgon.
A jednak, o dziwny Boże!
W tak marne, krótkie westchnienie,
Wlałeś niebieskie pragnienie,
Ciebie skarbie w sercu skryć.
Wlałeś jeszcze światło niebios,
Które nigdy nie omami;
Wlałeś myśl, której skrzydłami
Mogę się do Ciebie wzbić!
X. Ignacy Hołowiński.
