|
[2]
Nic niema na świecie milszego nad wianek,
Nad śliczny wianeczek skromniutki,
Co z polnych i świeżych uwity równianek,
Z bławatków, róż, niezabudki,
Na skroni dziewiczej tak pięknie jaśnieje,
Na gładkiem bieluchnem lśni czole,
A każdy kwiateczek w tym wianku się śmieje,
Jak wiejskie rumiane pacholę...
Promieni się szczęściem jak wiosny poranek,
Nic nie ma świecie milszego nad wianek.
I dawniej chodziły dziewczęta nad wodę,
I z mostu patrzyły na fale,
A rzeka dwoiła ich piękną urodę,
Pieściła ich obraz w krzystalekrysztale,
[3]
Pytały dziewczęta milczącej głębiny...
Jak długo im czekać sokoła,
Czy rychło kto przyjdzie z odległej krainy...
I wianek zabierze z ich czoła.
Szły wróżyć los wiankom, dziewczątka szły młode,
I po to w Sobótkę chodziły nad wodę.
Świat dzisiaj zupełnie odmienił swą postać,
Na lądzie puszczają się wianki;
Nie trzeba już łódki, by schwycić i dostać
Wianeczek ze skroni kochanki;
Bo wianki ze stucznychsztucznych dziś kwiatów są wite,
Kwiat każdy rublami się płaci,
Nie wianek dziś gonią, lecz gonią kobiétę,
Żeglarze w pomysły bogaci...
I któraż z swym wiankiem potrafi się ostać?
Świat dzisiaj zupełnie odmienił swą postać.
Ojcowie na handel puścili cór wieńce,
Merkury miłości jest bogiem,
Nie przyjdą ubodzy, lecz dzielni młodzieńce, —
Stanęła kareta przed progiem,
Z karety jak mumja dziad wyszedł spruchniały,
O cyfrach pogadał coś z papą,
I zabrał bez trudu wianeczek ten mały,
Wychudłą trzęsącą się łapą...
I w krótce zięć z teściem się ujął za ręce,
Ojcowie na handel puścili cór wieńce...
Lecz wianek łagodny w swej zemście jest srogi,
Dziad skory nie znalazł spokoju,
Przybytek Nababa rozkoszny i błogi,
Dziś placem długiego jest boju.
Błysnęły w jej oczach ogniste rakiety,
Źrenica jak wulkan się żarzy,
By pożar zagasić w serduszku kobiety,
To dzielnej potrzeba jest straży, —
Z łysiny starego strzeliły dwa rogi,
Bo wianek łagodny w swej zemście jest srogi,
[4]
Schroniło się dziewczę w wysokie poddasze,
Igiełką zdobywa kęs chleba,
I krząta się biedna i śpiewa jak ptaszę,
Jak kwiatek uśmiecha do nieba, —
Głód z mrozem tam często do okna zagląda,
A ciężkie jest jego wejrzenie,
Lecz dziewczę prócz pracy nic więcej nie żąda, —
Skromniutkie dziewczęcia marzenie, —
Więc śpiewa piosenki wesołe a nasze,
Schroniwszy swą biedę w wysokie poddasze.
Ktoś sięgnął po wianek, a złote miał dłonie,
Jedwabnym łachmanem szeleścił,
I dumka usiadła dziewczęciu na skronie,
Tak mile ten szelest ją pieścił,
Wszak głód jest nie słodki, nie słodkie są mrozy,
Próżniactwo to silna pokusa,
Mieć jedwab, mieć konie i własne powozy,
Do licha, to warto całusa,...
Hej patrzcie na wodzie, wianeczek już tonie,
Ktoś sięgnął i dostał, a złote miał dłonie.
Na świecie słowiki zmieniają się w lwice,
Do licha! to gruba zamiana...
Patrz wino szampańskie rozgrzało jej lice,
Jak skacze szalenie kankana...
Trzech głupich się składa na czwartą szaloną,
A jeszcze tłum gapiów w odwodzie,
Hej toną wianeczki, i często zbyzbyt toną,
Lecz w winie co prawda nie w wodzie,
A złoto oślepia tak jak błyskawice,
I słowik na świecie zamienia się w lwice.
Już nie ma was nie ma, skromniutkie wy wianki,
Któż wyjdzie za wami na pole,
Kto z polnych bławatków uwije równianki,
Kto nosić je będzie na czole?
[5]
Czy może hrabianka, co goni za żydkiem,
Czy błyszczeć pragnąca mieszczanka,
Czy dama co miłość chce łączyć z pożytkiem,
Wyciągnie swe dłonie do wianka?
Ha, dziś są kobietki, lecz nie ma kochanki,
Oj nie ma was, niema, skromniutkie wy wianki.
Klemens Junosza.
|
• PDF 
• MOBI 
