Wiedza tajemna/Rozdział XIII
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Wiedza tajemna |
| Wydawca | Wydawnictwo „Współpraca“ |
| Data wyd. | 1939 |
| Druk | Drukarnia „Współpraca“ |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Obecnie w Polsce okultyzm jakby zamierał, a największy jego rozkwit datuje się pomiędzy 1924—1928 r. Wówczas istniał szereg Towarzystw naukowych w Warszawie i Polsce, badających zjawiska nadprzyrodzone — lub jak określa to inny kierunek zjawiska psychiczne. Wybitni ich członkowie, którzy położyli wiele zasług w tej dziedzinie poumierali, a niektóre Towarzystwa uległy likwidacji..
Z Towarzystw, jakie w badaniu zjawisk psychicznych odegrały swego czasu znaczną rolę, należy wymienić następujące:
Polskie Towarzystwo Badań Psychicznych (prezes ś. p. Piotr Lebiedziński, prof. Gravier etc.).
Towarzystwo Metapsychiczne w Warszawie (prezes ś. p. dr. Habdank Watraszewski, p. Pawlikiewicz etc.).
Warszawskie Towarzystwo Psycho-Fizyczne (prezes p. Prosper Szmurło, autor wielu książek treści okultystycznej).
Wszystkie te trzy Towarzystwa złączyły się obecnie w Tow. Metapsychicznym, którego prezesem jest p. dr. Tadeusz Sokołowski.
Prócz tego działają: Tow. Metapsychiczne w Krakowie, Tow. Badań Psycho-Fizycznych ziemi Piotrkowskiej, Tow. Metapsychiczne im. Jul. Ochorowicza we Lwowie i Wileńskie Tow. Badań Psychicznych.
Zaznaczyć jednak należy, że wszystkie wyżej wymienione Towarzystwa nigdy nie miały ściśle okultystycznego charakteru, i jak już nadmieniłem, szły wyłącznie w kierunku psychicznego, lub też spirytystycznego badania supra normalnych objawów.
Natomiast, ściśle okultystyczny kierunek reprezentowało Towarzystwo Studiów Ezoterycznych (zlikwidowane w 1927 r.), idące drogą zachodniego wtajemniczenia, w którym wygłaszano liczne odczyty z dziedziny ezoteryzmu i magii. Pod egidą Towarzystwa istniał „Instytut wiedzy hermetycznej“, wzorowany na paryskim instytucie tejże nazwy — prowadzonej przez ś. p. Bogdana Filipowskiego i ś. p. Henryka Blocha.
Obecnie zaś istnieją tylko:
Polskie Towarzystwo Teozoficzne — reprezentujące wschodni kierunek wtajemniczenia, które ze swego punktu widzenia oświetla w publicznych wykładach (p. Wanda Dynowska, p. Karasiówna etc.) sprawy okultyzmu.
Poza tym: Instytut mesjaniczny w Warszawie — opierający się na nauce Hoene Wrońskiego (p. Paulin Chomicz), Synarchiści polscy w Warszawie, propagujący ideę synarchii i starający się odegrać polityczną rolę, wreszcie Loża Rycerzy Ducha — okultystyczno-filozoficzne towarzystwo w Hucie Królewskiej.
doby ostatniej, ściśle okulistycznych, lub piszących o magii i czarownictwie ze stanowiska historyczno-prawno-obyczajowego:
Berwiński. — „Studia o gusłach, czarach i przesądach ludowych“ (hist.-obycz. 1862 r.).
Dr. S. Breyer. — „Z pogranicza zaświatów“, Kraków.
W. Chłopicki. — Wybitny przedstawiciel ruchu spirytystycznego w Polsce. Redaktor „Dziwów życia“, autor — „Z teki spirytysty“ etc.
Dr. Czyński Czesław — (Puhar Bhava) — uczeń Papusa, mag zachodniego kierunku, autor — „Wycieczki astralne“, „Przepowiednie“ etc.
Domańska Jadwiga. — Znane polskie medium rewelacyjne, autorka „Dziwów życia“ etc.
I. B. Dziekoński. — „Sędziwój“ — w formie powieściowej przedstawione dzieje znanego alchemika polskiego.
Dr. Habdank F. — zebrał i ułożył rewelacje J. Domańskiej, zawarte w książkach: „Karta z zamkniętej księgi bytu“, „Rewelacje Grzegorza VII, papieża“, „Z tajnych dziedzin ducha“, „Z zaświatów“ i „Żyjemy“.
J. Jankowski. — „Zjawiska psychiczne i ich badanie“.
Jastrzębska Natalia. — „Zjawiska spirytyzmu“.
Kraushar Aleksander. — „Czary na dworze Batorego“.
Inż. F. Libański. — „Tajemnice zjawisk spirytystycznych“.
Matuszewski Ignacy. — „Czarnoksięstwo i mediumizm“, 1896 r., — znakomite studium z dziedziny magii oraz „Diabeł w poezji“ (lit.-obycz.).
Ks. M. Nitecki. — „Zjawiska spirytystyczne w świetle nauki i objawienia“ — właściwie studium demonologiczne, starające się zjawiska spirytystyczne wytłumaczyć współdziałaniem szatana.
Myrtha Noel. — jasnowidząca i okultystka, autorka „Tajemnic amuletów“, „Bajek wschodnich“ etc.
Dr. Julian Ochorowicz. — Znakomity uczony polski, zwolennik mediumistycznego traktowania zjawisk seansowych, autor licznych pism w tym kierunku, specjalnie zaś w zakresie okultystycznym książki „Wiedza tajemna Egiptu“.
Przybyszewski Stanisław. — Znakomity autor polski, niejednokrotnie w swych powieściach zajmujący się magią i czarownictwem. Z utworów niepowieściowych wymienić należy „Synagogę szatana“ — opis sabatów, czarnych mszy i satanistycznych praktyk oraz niewydany odczyt „Tajemnice kart do gry“, w którym St. Przybyszewski dawał znakomite komentarze kabały i tarota.
Smoleński Władysław. — Znakomity historyk polski napisał studium hist.-obycz., zatrącające o czarownictwo p. t. „Wiara w życiu społeczeństwa polskiego w epoce Jezuickiej“ (1883 r.).
Szmurło Prosper. — Prezes Tow. Psycho-Fizycznego, red. „Zagadnień Metapsychicznych“, autor „Świata nadzmysłowego“ oraz całego szeregu artykułów treści okultystycznej.
Świętochowski Aleksander. — „O prześladowaniu diabła w Polsce“ — studium historyczno-obyczajowe („Przegląd Tygodniowy“ 1877 r., № 2—5).
Magister Trojanowski Stefan, autor szeregu książek treści okultystycznej m. in. „Parapsychologii“ etc.
Tuwim J. — Współczesny wybitny poeta polski, niejednokrotnie piszący dzieła ściśle okultystyczne: „Czary i czarty polskie“, „Czarna msza“, „Tajemnica amuletów i talizmanów“ etc.
Reymont W. St. — Wielki pisarz polski, napisał powieść okultystyczną p. t. „Wampir“. Był członkiem redakcji „Zagadnień Metapsychicznych“.
Dr. Rothe Adolf. — „Rys dziejów psychjatrii w Polsce“, 1893 r. — traktujący o czarownictwie z punktu lekarskiego.
Dr. Rosenblat. — „Czarownica powołana“, 1883 r. — studium obyczajowo-historyczne o czarownictwie w Polsce.
Wawrzeniecki Marian. — Art. malarz, opisał, na zasadzie starych akt, parę wypadków procesów czarownic.
Wójcicki Bolesław. — Okultysta zachodniego kierunku, napisał studium p. t. „Diabeł“ — rozpatrujące, ezoterycznie, istnienia szatana, jako osoby.
Wojciechowski W. — „Mesjanizm polski“ — studium historyczno-okultystyczne o mesjanizmie i mistykach polskich.
Wyczałko K. — „Nauka a okultyzm“, 1926 r.
Wysocki Antoni. — „Zabawy mędrców“ — w powieściowej formie przedstawione dzieje magii w Polsce w XVI w., specjalnie studia nad magią, czarownictwem i wiarą w diabła w Akademii Krakowskiej.
Wydawnictwa Książnicy Wiedzy Duchowej (Katowice, red. Aleksander Borys, wydawca J. Chobot) — cały szereg dzieł okultystycznych, jako to: „Wiedza Tajemna“, „Wstęp w światy nadzmysłowe“ I. A. S., „Królestwo ducha“ — Kołodzieja, „Pod znakiem wodnika“ — Kołodzieja, „Życie na ziemi w zaświecie — czyli wędrówka dusz“ — A. P., Książki dr. Zubrzyckiego etc.
Wydawnictwa Instytutu mesjanicznego w Warszawie — część dzieł znakomitego filozofa i okultysty polskiego Hoene-Wrońskiego.
