[104]WIENIEC.
„Komu ten wieniec zielony,
I gdzie jest twoja miła?
Którychże drużbów matka ci prosiła,
Czyj ty narzeczony?”
— „Matka drużbów nie prosiła,
Mnie przyjmie moja miła;
Śmierci ja narzeczony:
Dla niéj ten wieniec zielony.”
— „Masz ojca, krewnych wielu,
I sam jeszcze tak młody;
[105]
A ojca twojego miody
Nie popłyną na twém weselu?
A krewnych twoich gospody
Nie przyjmą cię po twém weselu?”
— „Kocham, i jestem młody,
Idę pod ziemię na gody;
Już mię tam wyprzedziła
Pierwsza moja miła.
Gdy będziem koło siebie:
Na cztérech gospodarzy
Zaproszą cztérech grabarzy,
Odwiédzą krewnych gospody;
Ojca mojego miody
Wypiją na pogrzebie.
Tylko matka za stołem smutna siędzie,
Za synem płakać będzie.
Aż postawi krzyż poświęcony:
Na nim ten wieniec zielony.
